De verdwenen brieven van Esther Durrant - Kayte Nunn

Ik was heel benieuwd hoe Nunn verleden en heden met elkaar zou gaan verbinden in dit boek en dat heeft ze zeker heel goed gedaan. De titel vind ik alleen niet helemaal passend. De brieven waren niet echt verdwenen en daarnaast gaf deze titel mij de indruk dat de brieven door Esther Durrant geschreven zijn en dit is niet het geval.

Nunn is erg gedetailleerd. Nu heeft ze hier wellicht voor gekozen om lezers de optimale gelegenheid te geven in het verhaal te duiken. Toch zijn er veel details die ik het verhaal meer vind vertragen dan dat het echt iets toevoegt. Ik merkte dat ik deze details (bijvoorbeeld over het onderzoekswerk van Rachel) saai vond en het voorkwam dat ik door het verhaal gegrepen werd.

Dit verhaal is juist perfect om met verschillende lagen te werken door zowel de personages als de geschiedenis op Little Embers, maar Nunn maakt zich er voor mijn gevoel dikwijls te makkelijk vanaf. Sommige keuzes of situaties verliepen wel erg vlekkeloos waardoor het niet geloofwaardig overkwam en het verhaal oppervlakkig bleef aanvoelen.

De verhaallijn in het verleden vond ik wel heel mooi beschreven. De achtbaan aan gevoelens van Esther komen allemaal voorbij waardoor je haar groei en worsteling goed volgt. Hoewel er meerdere mooie personages in het boek voorkomen is Nunn hier niet echt de diepte in gegaan. Ze hebben ieder hun verhaal maar de auteur heeft ervoor gekozen om deze verhalen alleen oppervlakkig aan te stippen. Dit vond ik erg jammer want deze personages hadden veel meer toe kunnen voegen. Vooral over de rol van Leah was ik verbaasd. Lange tijd zocht ik meer achter haar maar ook zij blijft mysterieus voor de lezer.

Rachel wordt wel wat meer belicht maar zelfs zij blijft vrij oppervlakkig. Nunn zet haar aan de ene kant neer als een moderne, zelfstandige vrouw. Op andere momenten komt Rachel echter nogal naïef over. Ik had zelf weinig met haar en die band met een hoofdpersonage heb ik wel gemist. Toch bezit de auteur wel een talent voor het bedenken van personages want in de basis zet ze mooie en interessante personen neer. Als ze hen een volgende keer meer uit zou diepen zou dat een enorm verschil maken. Esther Durrant werd bijvoorbeeld wel heel mooi neergezet. Niet alleen het verdriet, maar ook de kracht spatte van deze vrouw af.

De verdwenen brieven van Esther Durrant is een mooi verhaal en als Nunn zich in een volgend boek iets minder richt op de details en wat meer op het verdiepen van personages en situaties dan ben ik er van overtuigd dat ik wél gegrepen zal worden.