De verloren dromen van Valeria - Aline van Wijnen

De verloren dromen van Valeria, een boek waarvan ik niet wist wat het me zou brengen maar me wel direct nieuwsgierig maakte. Een deel van die nieuwgierigheid komt voort uit het feit dat Rusland er zo’n grote rol in speelt, iets wat momenteel gevoelig kan liggen. Het is ook niet een heel voor de hand liggend land om als toneel te gebruiken. Verder is Rusland en zijn geschiedenis onbekend gebied voor mij waardoor dit een mooie kans was om wat meer over dit land te weten te komen.

Dat Van Wijnen vaker keuzes maakt die niet heel voor de hand liggend zijn is wel duidelijk geworden en is naar mijn mening één van de krachten van dit boek. Meerdere malen deed mijn hart pijn tijdens het lezen en wilde ik eigenlijk stoppen, maar tegelijk wilde ik weten hoe het verder ging. Op sommige momenten beschrijft deze auteur ook gruwelijkheden waarvan ik niet wist dat het in haar zat deze neer te zetten, maar die, tenminste voor een deel, nodig zijn om duidelijk te maken hoe het eraan toe ging.

Naast de veerkrachtigheid van de mens weet Van Wijnen je met dit boek heel duidelijk te maken dat we allemaal mensen zijn. Waar je wieg ook stond, tot welke familie je ook behoort, rampspoed kan iedereen overkomen. Ieder is een individu, ook al is het soms makkelijker om te denken in wij en zij. Mede dankzij de oorlog waar we nu mee te maken hebben komt De verloren dromen van Valeria zelfs nog wat harder binnen dan het anders had gedaan. Bij mij tenminste. Ik word er nogmaals aan herinnerd dat je niet een heel volk over één kam kunt scheren.

Inmiddels is het misschien al wel duidelijk geworden dat Tara, de hoofdpersoon in het heden, een beetje is ondergesneeuwd. Hoewel zij haar eigen lijn volgt in het boek, leer je haar toch niet heel goed kennen. Omdat Valeria ook in haar lijn de hoofdrol speelt vind ik dat eigenlijk helemaal niet storend. Als beide personages om de aandacht hadden moeten strijden was het verhaal juist ten onder gegaan. Wat mij betreft is het dus een goede keuze geweest om Valeria het podium te geven.
Het verleden en het heden weet Van Wijnen naadloos in elkaar over te laten lopen. Ze kiest ook op de juiste plekken voor de wisseling van perspectief waardoor het verhaal ondanks de opdeling volledig vloeiend verloopt. Erg knap!

Ondanks de hartenpijn, de gruwelijkheden en het verdriet waarover je leest, is het geen triest boek geworden. Het schuurt een beetje maar tegelijkertijd is het verhaal hoopvol en mooi. Ik heb ervan genoten!