Glazen vleugels - Katrine Engberg

In het begin werd ik verblind door de vele personages. Ik vond het moeilijk om bij te houden wie wie was.

Je leest vanuit wisselende perspectieven en er zijn aardig wat personages die hiervoor in aanmerking komen. Hierdoor moet je goed bij het verhaal blijven om het te kunnen volgen. Tegelijkertijd leer je langzaam de verschillende personages een beetje kennen. Helaas is geen enkel personage echt mooi uitgediept.

Wellicht is deze keuze gemaakt omdat er zoveel personages zijn en omdat het lijkt alsof er rookgordijnen worden gecreëerd. Engberg lijkt velen verdacht te willen maken en dat heeft wel gewerkt, het duurde lang voordat ik wist wie de dader was. Persoonlijk vind ik het wel leuk als dat een beetje mysterieus blijft.

De personages voelden een beetje als los zand. Ik merkte geen chemie, geen band of klik. Er zat geen enkel personage tussen dat eruit sprong. Tegelijk zorgde dit ervoor dat ik het niet vervelend vond om te wisselen van perspectief. Het voelde wel als een gemiste kans dat de personages zo oppervlakkig bleven. Wat dat betreft had Engberg hier veel meer uit kunnen halen denk ik.

Gelukkig komen de personages hoe verder je leest steeds meer bij elkaar. Alsof er meer samenhang in komt. Dat is ook het moment geweest waarop het verhaal mij meer begon te pakken. Hoe verder ik kwam, hoe meer de spanning ook leek te stijgen. Richting het einde werd dit boek alsnog een zogenoemde ‘pageturner’. De spanning die ik eerder niet zo voelde wist Engberg op dit punt heel goed op te voeren. Voor mijn gevoel kon het verhaal ook op het einde meerdere kanten op gaan en daar houd ik wel van.