Takkenhoofd Inge Besaris
De grote boze heks Hanna Kraan
De Cubaanse dochter Soraya Lane
Lotte en Fenna, op reis doo... Jannie van der Heijden
De wind kent mijn naam Isabel Allende
Cadeautje! Miriam Bos
Ik heb een paar vragen voor je Rebecca Makkai
Blauw brengt ongeluk Angelique van Dam
Geloof mij nooit Loes den Hollander
Het Verborgen Land 2, De te... Chris Colfer
Ik red me wel Leanne Pots
Daantje durft alles! Eline Hoogenboom
Nijntje tel & beweeg bewegend leren
De vrouw van de uitvinder Rebekka Eder
Heksenwinter Kaye Umansky
Ik hou het hele jaar van jou Sam McBratney
De verloren dromen van Valeria Aline van Wijnen
De Italiaanse dochter Soraya Lane
Bevroren planeet Leisa Stewart- Sharpe
Als de dood zucht Lex Paleaux
Het weeshuis Lizzie Page
Zonder angst Inge van Prooijen
Het Verborgen Land 1, De st... Chris Colfer
De verdwenen meisjes van Wi... Ellen Marie Wiseman
Ergens in de sneeuw Linde Faas

Glazen vleugels - Katrine Engberg

Geschreven op dinsdag 21 april 2020

In het begin werd ik verblind door de vele personages. Ik vond het moeilijk om bij te houden wie wie was.

Hoe verder ik kwam, hoe meer de spanning ook leek te stijgen. Richting het einde werd dit boek alsnog een zogenoemde 'pageturner'.

Je leest vanuit wisselende perspectieven en er zijn aardig wat personages die hiervoor in aanmerking komen. Hierdoor moet je goed bij het verhaal blijven om het te kunnen volgen. Tegelijkertijd leer je langzaam de verschillende personages een beetje kennen. Helaas is geen enkel personage echt mooi uitgediept.

Wellicht is deze keuze gemaakt omdat er zoveel personages zijn en omdat het lijkt alsof er rookgordijnen worden gecreëerd. Engberg lijkt velen verdacht te willen maken en dat heeft wel gewerkt, het duurde lang voordat ik wist wie de dader was. Persoonlijk vind ik het wel leuk als dat een beetje mysterieus blijft.

Titel: Glazen vleugels
Auteur: Katrine Engberg
 
Genre: thriller
Aantal pagina's: 368
 
ISBN: 978 94 005 0987 0
Uitgever: A.W. Bruna
 
Verschenen: april 2020

De personages voelden een beetje als los zand. Ik merkte geen chemie, geen band of klik. Er zat geen enkel personage tussen dat eruit sprong. Tegelijk zorgde dit ervoor dat ik het niet vervelend vond om te wisselen van perspectief. Het voelde wel als een gemiste kans dat de personages zo oppervlakkig bleven. Wat dat betreft had Engberg hier veel meer uit kunnen halen denk ik.

Gelukkig komen de personages hoe verder je leest steeds meer bij elkaar. Alsof er meer samenhang in komt. Dat is ook het moment geweest waarop het verhaal mij meer begon te pakken. Hoe verder ik kwam, hoe meer de spanning ook leek te stijgen. Richting het einde werd dit boek alsnog een zogenoemde ‘pageturner’. De spanning die ik eerder niet zo voelde wist Engberg op dit punt heel goed op te voeren. Voor mijn gevoel kon het verhaal ook op het einde meerdere kanten op gaan en daar houd ik wel van.

Achterflap van het boek (tekst van de uitgever):

Zaterdag 14 oktober. De afdeling hartbewaking in het Rigshospital van Kopenhagen. Een verpleegkundige vult een injectiespuit met een overdosis medicatie en loopt de kamer binnen van een oudere patiënt.

Vijf dagen eerder. Een bezorger maakt zijn rondje door het centrum van Kopenhagen en doet een macabere vondst: het naakte lichaam van een dode vrouw ligt in een fontein in een van de hoofdstraten van de stad. Symmetrische snijwonden zijn zichtbaar op haar hele lichaam – ze lijkt te zijn doodgebloed.

Rechercheur Jeppe Kørner krijgt de zaak toegewezen. Het onderzoek leidt hem en zijn team naar het hart van het zorgsysteem. Een wereld waar vuile ambitie en corruptie een grotere plaats innemen dan empathie en medemenselijkheid. En intussen tikken de uren weg tot de volgende moord…