Het leven is een circus - Lex Paleaux

Wanneer je denkt dat het na Winterwater niet persoonlijker kon, dan heb je het mis. Paleaux laat nóg meer van zichzelf zien in Het leven is een circus en vlecht ditmaal het verleden en het heden prachtig in elkaar.

Het mooi is om te lezen hoe volwassen Lex zijn ervaringen en levenslessen heeft meegenomen, maar het meest indrukwekkend vond ik pake. Lex(je) heeft het niet altijd even makkelijk gehad, maar hij had een pake die iedereen zou moeten hebben. Wat een liefde stroomt er door de woorden in dit boek. Zowel van pake voor Lex(je) als andersom.

Hoewel het eerste boek van Paleaux, Winterwater, en dit boek wel overlap hebben, vind ik ze ook zeer verschillend. Waar je in Winterwater wel het optimisme van Lexje proeft, overheerst in dat boek de pijn. In Het leven is een circus is dit andersom. Je leest zeker momenten waaruit je begrijpt dat Lex(je) moeilijke tijden heeft gekend, maar dit keer overheerst de liefde. Vooral de liefde van pake en beppe, maar ook die van zijn zelfgekozen familie, zijn vriendin en vrienden in het heden.

Ondanks de overlap in de twee boeken, heb je niet het gevoel dat Paleaux in herhaling valt. Hij heeft het voor elkaar gekregen om dit tweede boek juist een prachtige aanvulling te laten zijn op het eerste.

Wat ik, net als in Winterwater, het enige minpunt vind, is dat de leeftijd van Lexje varieert in de hoofdstukken. Lees je in het ene hoofdstuk over Lexje op de middelbare school, het andere hoofdstuk zit hij weer op de basisschool. Het is zeker geen struikelblok en het is niet zo dat je hierdoor niet meer verder wilt lezen. Het is iets wat mij is opgevallen en maakt dat ik momenten soms wat lastiger te plaatsen vind op de ’tijdlijn’.

Dit is gelijk ook het enige puntje wat ik minder vond dus Paleaux verdient alle lof. Hij heeft de lat hoog gelegd met Winterwater, maar heeft dat niveau weten te evenaren met dit boek.