Het schooltje van Auschwitz - Mario Escobar

Het verhaal op zich is indrukwekkend. Dat kan ook haast niet anders wanneer je het verhaal verteld van iemand die in een concentratiekamp zat tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toch viel mij op dat Escobar geen sterke verteller is want ondanks het heftige onderwerp, vond ik zijn verhaal hol aandoen.

De fundering van het verhaal is realiteit met hier doorheen een hoop eigen invulling verweven. Het wisselt per lezer of je dit storend vindt of niet. Een gedeelte van de invulling zou maar zo echt gebeurd kunnen zijn terwijl van een aantal dingen duidelijk is dat dit echt uit de koker van de auteur komt.

Escobar valt voor mijn gevoel meerdere keren in herhaling en zijn taalgebruik varieert nauwelijks. Dat maakt het verhaal ondanks het onderwerp nogal plat. Dankzij dat onderwerp leef je toch mee met Helene Hanneman en haar gezin, omdat je toch enigszins een beeld krijgt van hun afschuwelijke omgeving. Tegelijk krijg je als lezer nauwelijks de ruimte om afschuw te voelen over wat er met zoveel anderen in het kamp gebeurd simpelweg omdat Escobar al die anderen nauwelijks uitlicht. Ze krijgen geen gezicht waardoor ze je niet erg weten te raken. Zovelen vinden de dood en zovelen doorstaan de verschrikkelijke ontberingen, ik heb het gemist dat ik hen ook echt kon zien. De pijn en emotie voelde ik als lezer niet. De auteur heeft een manier van vertellen die beter passend is bij een verhaal dat niet zwaar is.

Het verhaal op zich is niet ingewikkeld en zal voor de meeste lezers prima te volgens zijn. Wat dat betreft is het ‘easy reading’. Dat maakt ook dat je het boek toch redelijk gemakkelijk uit kunt lezen en dit ook doet. Je wilt graag weten hoe het verder zal gaan met Helene en haar gezin en ondanks het gemis dat ik ervoer in het verhaal, lees je dan toch door.

Het is goed dat verhalen zoals die van Helene Hanneman verteld worden en niet verloren gaan. Ik ben dan ook blij dat ik het boek gelezen heb. Echter heeft Escobar zelf mij niet kunnen overtuigen met wat hij heeft neergezet.