Het verhaal van Donker - Marit Kok

Het verhaal van Donker doet me qua looks direct denken aan Wolfie van Andy Harkness. Niet zo gek want beide prentenboeken zijn tot stand gekomen door het gebruik van bijzondere technieken, te vergelijken met het opbouwen van de set, de situatie, en deze vervolgens fotograferen. Wolfie was hier in huis een schot in de roos, enorm populair, dus ik was erg benieuwd wat Het verhaal van Donker zou gaan doen.

Ik moet bekennen dat de titel hier in huis al direct is afgekort naar ‘Donker’ en als mijn vriend Julian dan soms nog niet begrijpt, is het ‘het boek over Donker’. Niet dat dit er verder nou zo toe doet maar Julian vraagt dus wel vaak om dit boek. Het liefst laat hij zich voorlezen (als het even kan een stuk of vijf keer achter elkaar…) maar ook zelf pakt hij het boek er regelmatig bij om er vervolgens in te bladeren.

Dit boek lijkt een zelfde soort aantrekkingskracht te hebben als Wolfie, de prenten zuigen je naar zich toe en Donker is ook bijzonder vernuftig neergezet. Enkel twee oogjes en toch weet Kok er een heel figuurtje van te maken. Ik durf er ook niet teveel bij stil te staan hoeveel werk het geweest moet zijn om al die prenten tot leven te wekken, maar het is dus wel écht heel goed gelukt! Ze zijn prachtig neergezet en het voelt alsof je werkelijk door de wereld van Donker loopt.

Het verhaal is op rijm en ook dat is best goed gedaan, al vond ik sommige woorden soms wat vergezocht (“trotse takken, vol glimmer en glans!” of het woord “sterrenflonker”) en was ik af en toe zelf de draad een beetje kwijt in de tocht die Donker maakt. Iets meer overgang op sommige plekken van locatie naar locatie had het geheel wat logischer gemaakt. De grotten met schatten van kostbare waarde was bijvoorbeeld een plek die voor mij uit het niets kwam en er een beetje willekeurig tussen geplakt voelde.

De boodschap van Kok dat Donker erachter komt dat ook hij er mag zijn is wel heel mooi, als is het wat diep als je gaat nadenken waar Donker nu bang voor was. Je kunt er een eind weg mee filosoferen, maar dat is met kinderen helemaal niet nodig.