Het vijfde meisje - J.D. Barker

Waar je bij sommige boeken afgeschrikt wordt wanneer het zo dik is, of op zijn minst twijfelt of je op dat moment wel tijd hebt om zo’n dik boek te lezen, voelde het bij Het vijfde meisje enkel als een cadeau om dit gewicht in handen te hebben. In Horen, zien, zwijgen heeft Barker al bewezen dat zijn schrijven vlotjes leest én dat hij goed weet hoe de spanning in het verhaal te houden. Ik stond dan ook te trappelen om in dit boek te beginnen. Wat nou geen tijd? Ik maak er wel tijd voor…

Barker weet je meteen weer in één klap in het verhaal te trekken. Hij weet te voorkomen teveel uit het vorige boek te herhalen terwijl hij wel af en toe nuttige stukjes informatie geeft welke je nodig hebt om het verhaal te volgen. Hierdoor heb je geenszins het gevoel dat je het eerste deel nog eens moet herkauwen. Je leest écht een nieuw boek, het vervolg op het eerdere verhaal.

Porter is en blijft een eigenwijs man en volgt het pad waarvan hij denkt dat hij het volgen moet. Dit zorgt wel een beetje voor verdeling tussen personages. Ik ben er nog niet helemaal over uit of dit in het voordeel of juist een beetje nadelig werkt. Op deze manier volg je twee richtingen vanuit de politie en één vanuit de dader(s). Deze afwisseling is wederom goed op elkaar afgestemd en werkt mee aan het vlotte verloop van het verhaal.

Barker heeft het bijzondere talent om je steeds weer te verrassen. Bij hem lijkt alles te kunnen. Iedereen kan slachtoffer worden en er zijn wendingen die je niet ziet aankomen.

Wat deze boeken ook speciaal maakt is het inkijkje in het leven van een moordenaar, en niet zomaar een moordenaar. In Het vijfde meisje krijgen we minder uitgebreide informatie over Bishop, maar aan de andere kant, klopt alle info wat we in het vorige deel kregen wel? Bishop is een intrigerend figuur, het is boeiend om over hem te lezen terwijl zijn handen verre van schoon zijn. Hij heeft afschuwelijke dingen gedaan. Barker zet hem niet zwart-wit neer en dit is een meerwaarde.

Verrast Het vijfde meisje mij net zoveel als Horen, zien, zwijgen? Dat niet, het eerste deel sloeg echt in als een bom. Dit is echter wel een steengoed vervolg op dat eerste deel waarin je als lezer nog altijd aan de pagina’s gekluisterd zit en wederom verrast wordt.

Het einde heeft Barker weer goed in elkaar gezet. Het maakt je net een beetje wijzer, je hebt het gevoel dat de zaak zich ontrafelt maar je mist nog steeds een aantal puzzelstukjes.
Ik kan niet wachten om de laatste stukjes in handen te krijgen en de puzzel te voltooien. Ik hoop alleen niet dat Barker een stukje achter zal houden in dat laatste deel om zo zijn trilogie geniaal te laten eindigen. Met de touwtjes nog altijd in eigen handen. Dat lijkt me nu echt een streek voor Bishop… En wellicht dus ook voor Barker? We gaan het zien in het laatste deel, Vergeef me.