Ik ga bij Japie wonen - Rindert Kromhout

Het onderwerp waar Ik ga bij Japie wonen om draait vind ik heel tof. Als ouder krijg je volgens mij vaak te maken met de uitroep ‘maar … mag dat wel!’
Dit boek geeft spelenderwijs een inkijkje in hoe dit gaat en dat het vriendje of vriendinnetje bepaalde dingen misschien wel mag, maar andere dingen weer niet.

Op de illustraties van Klaassen is veel te zien, daar houd ik van. Wat ik wel jammer vond is dat het kleurgebruik wat flets is, niets springt eruit. Dat viel me vooral op bij de platen met een witte, bruine of blauwe achtergrond. Ook Julian en Helena werden niet echt aangetrokken tot de illustraties. Bij de grote tekening met de treinbaan of de tekeningen die zich buiten afspelen stoorde het kleurgebruik mij veel minder en kwam de schoonheid van de illustraties beter uit de verf.

De tekst in het boek is verhalend maar mist soms de vloeiende overgang. Wel heeft Kromhout duidelijk nagedacht over zijn taalgebruik waardoor het verhaal goed te volgen is voor kinderen, heel belangrijk! Ook de herkenbare details zijn goed gedaan zoals het voorkomen van Rupsje Nooitgenoeg en diverse situaties waarin kinderen zich kunnen herkennen. Julian is nog te jong om zich hier in te verplaatsen maar Helena vertaalde de situaties uit het boek wel naar eigen gebeurtenissen en afspraken.

Ik ga bij Japie wonen is een uitermate geschikt boek om het eens te hebben over de afspraken die er thuis zijn en hoe dat bij een ander gaat. Naast dat kinderen tegenover elkaar nogal eens kunnen overdrijven, wordt ook duidelijk dat de ander heus wel afspraken heeft thuis waar hij of zij zich aan moet houden.