Ik hoor er niet meer bij - Carolien Ceton en Sergej Kreso

De mysterieuze achterflap maakte mij direct nieuwsgierig. De jongeren in dit boek hebben elkaar leren kennen in een AZC (asielzoekerscentrum). Ooit zijn zij naar Nederland gevlucht omdat het in hun thuisland te gevaarlijk werd. Door dit onderwerp voelt het boek nog eens extra actueel aan. Tegelijkertijd zijn Sam, Amina, Leila, Wahid en Hawa ook gewoon vijf jongeren die hun leven leiden.

Helaas werden de personages nauwelijks uitgediept. Eigenlijk blijft het hele verhaal erg aan de oppervlakte, daar had ik wat meer van verwacht. Ik kreeg het gevoel dat deze jongeren zoveel meer in zich hadden. Niet alleen door hun achtergrond, vooral door hun karakter dat wel geschetst werd. Helaas bleef het bij schetsen en werd het niet echt ingekleurd. Ontzettend zonde want alle personages in Ik hoor er niet meer bij komen levensecht over. Hier hadden Ceton en Kreso veel meer uit kunnen halen.

Je voelt dat dit verhaal is geschreven door mensen die weten waar ze over schrijven. Dat is één van de redenen waarom alle personages zo geloofwaardig zijn. En hoewel het verhaal lekker leest en het geheel absoluut potentie heeft, heb ik toch een aantal dingen gemist waardoor het boek minder indruk heeft gemaakt dan ik vooraf had gedacht.

Uiteindelijk bleken niet al mijn vragen te zijn beantwoord nadat ik het boek uit had. Hoe en waarom de foto bij Amina terecht kwam snap ik nog niet bijvoorbeeld en waarom Leila de dingen dacht die ze dacht? Eigenlijk had het boek dikker moeten zijn zodat er meer ruimte was geweest voor het volledige verhaal en de achtergrond van de vriendengroep. Sowieso was dat geen straf geweest want de schrijfstijl van Ceton en Kreso is heel gemakkelijk en fijn. Het verhaal leest ontzettend vlot waardoor je door het boek heen vliegt en het uit hebt voor je het weet.