Ik weet niet wat ik zeggen moet... - Mariska Overman en Rob Bruntink

Helaas krijgt iedereen op een zeker moment een keer te maken met de dood. Of iemand in je omgeving wordt ernstig ziek. Overman en Bruntink beschrijven aan het begin van dit boek mooi hun persoonlijke ervaringen met dit onderwerp, maar ook hoe ze dit om hebben gezet in professionele bezigheden zoals hun bureau MORBidee.

Hoewel ze zelf op een nuchtere manier met de dood om kunnen gaan, hebben ze gekozen naar een voorzichtige schrijfaanpak. Daarmee geven ze iedereen de ruimte om tekst en uitleg persoonlijk in te vullen, maar door er op momenten zo omslachtig over te vertellen, gaat de vaart uit het verhaal. Ook kan het soms wat langdradig zijn voor mensen die wel nuchter in deze onderwerpen staan.

In hoofdstukken drie en vier kwam de overgang. Gek genoeg voelden deze hoofdstukken misschien nog wel het meest ongemakkelijk om te lezen. Misschien doordat je met de neus op de feiten wordt gedrukt door de auteurs omdat zij met goede redenen aangeven waarom het goed zou zijn om wat meer over de dood te praten. Het is belangrijk om van je naasten te weten wat zij zouden willen in een ziekteproces of rondom hun uitvaart, maar tegelijkertijd laat je het onderwerp dan dichtbij komen. Je gaat je realiseren dat jij of mensen die je lief hebt sterfelijk zijn.

Vanaf hoofdstuk vier begon ik de inhoud steeds waardevoller te vinden. Overman en Bruntink geven hele goede tips en gebruiken ook voorbeelden om dingen duidelijker te maken. De situaties die zij schetsen, zette ik tijdens het lezen automatisch steeds om naar mezelf. Als ik ergens tegenaan liep in gedachten, vloeide het verhaal daarin mee en las ik vervolgens hoe je daarmee om kon gaan. Dat bewijst voor mij dat dit heel natuurlijk geschreven is. Onafhankelijk verliepen het boek en mijn gedachten op één lijn. De auteurs weten het verloop van de situaties dus perfect te vangen en nemen je aan hun hand mee zodat jij leert hoe om te gaan met dit soort moeilijke momenten.

De auteurs benadrukken aan het begin al dat het boek niet alleen over de dood gaat, maar ook over verlies en rouw in het algemeen. Dit klopt, er wordt je een spiegel voorgehouden waardoor je goed gaat nadenken over jouw manier van contact zoeken en communiceren. Het mooie is dat je dit in je leven heel breed in kunt zetten, niet alleen maar wanneer je met de dood of een ernstige ziekte in aanraking komt.