Niemand zeggen - M.J. Arlidge

Hoewel Arlidge een prima boek voor tussendoor neerzet, kan ik niet ontkennen dat het inmiddels een beetje het gevoel van lopendebandwerk oproept. Met de cliffhangers waar Arlidge tegenwoordig steeds gebruik van maakt begint de serie iets weg te krijgen van een politie soap in plaats van een steengoede thriller.

Het personage van Helen Grace op zich mist tegenwoordig spanning en diepgang. Wat we over haar lezen weten we inmiddels wel, er zit niet echt vernieuwing in. De zaak/zaken waaraan gewerkt wordt in Niemand zeggen vond ik ook weinig spanning meebrengen. Dit kan ook komen door de grote hoeveelheid aan personages en het gebrek aan enige verdieping in hen. Met niemand voelde ik een band dus waar je soms billenknijpend verder leest in de hoop dat dat ene personage het wel zal overleven, had ik dat gevoel hier helemaal niet.

Wat ik wél erg knap vind is de vlotte schrijfstijl van Arlidge. Ondanks dat het boek bijna vijfhonderd pagina’s telt, leest het als een trein. Je vliegt door de korte hoofdstukken heen welke uitnodigen om tóch nog even wat verder te lezen dan je van plan was. De verhaallijn met Joseph Hudson vond ik intrigerend en hoewel ik de nagelbijtende spanning niet heb ervaren, was het een onderhoudend boek.

Hoewel ik geen fan ben van open eindes, zit er zeker potentie in de afslag die Arlidge hier genomen heeft. Ik hoop oprecht dat hij in het volgende boek zowel Helen Grace als de verhaallijn weer naar een hoog niveau weet te tillen en zich niet laat verleiden tot makkelijke keuzes.