Nooit meer bang - Gaby Rasters

Een boek vol emoties. Enigszins zoet afgewisseld met de bittere realiteit. Een lach en een traan. Een waargebeurde omlijsting, ingevuld met fictie.

De titel geeft al de indruk dat het een boek met een bepaalde lading is. De boekpresentatie waarbij ik aanwezig was versterkte dit gevoel. Het boek is fictie met bepaalde delen die zijn gebaseerd op de werkelijkheid. Zo weten we allemaal dat de aanslag op vliegveld Zaventem helaas niet verzonnen is en Karen Northshield is een echte overlevende die nog altijd de gevolgen ondervindt van deze aanslag. Rasters was zelf in Brussel ten tijde van de aanslagen. Ik ben ervan overtuigd dat haar eigen ervaringen op deze dag en haar contact met Karen een deel van de kracht van dit boek zijn.

Rasters weet haar vier hoofdpersonages zo neer te zetten dat je hen meteen in je hart sluit. Dat, samen met de wetenschap dat de aanslag werkelijk heeft plaatsgevonden, maakt het ook meteen een emotioneel verhaal. Louise, Maud, Lennard en Victor worden met elkaar verbonden door deze aanslag. Een gebeurtenis die alleen maar verliezers kent, maar welke ook voor bijzondere ontmoetingen zorgt.

Louise en Maud leren elkaar door deze aanslag kennen en blijken al snel een klik te hebben. Ook de ontmoetingen tussen hoofdpersonages en een meisje genaamd Britt, die nog leeft dankzij Lennard, Ferdinand die zijn eigen verlies moet verwerken en de ouders van Lennard die ondanks hun eigen verdriet Louise verwelkomen en de ruimte geven, zijn hartverwarmend.

Hoewel het boek deels zoet is en een tikkeltje aanvoelt als een sprookje, is het niet zo dat de personages ongeschonden uit de strijd komen en zo nog lang en gelukkig leven.

Louise worstelt bijvoorbeeld ook nog met de angst voor kanker die al dan niet is teruggekeerd. De angst die zij het hoofd moet bieden en de littekens die ze fysiek en mentaal zal moeten accepteren voelen zwaar. Hoewel anderen er voor haar zijn is dit een gevecht dat alleen zij aan kan gaan. Alleen zij kan haar leven weer in eigen handen nemen en de angsten verslaan. Wanneer Louise dit zelf ook beseft, neemt zij drastische beslissingen.

Dan is er ook nog Olaf. Een mooi personage maar haast in een onmogelijke positie. Je hart is dan al gestolen door de eerdere personages in dit boek waardoor het lijkt alsof er te weinig ruimte is voor Olaf. Misschien komt er nog een vervolg op dit boek waarin hij zijn eigen plek veroverd heeft in plaats van het opvullen van de leegte die een ander achterliet.

Hoewel het zeker een emotioneel verhaal is, blijft er genoeg ruimte over voor humor. Rasters schrijft vlot waardoor je makkelijk weer in het verhaal stapt nadat je het even opzij hebt moeten leggen. Of, wanneer je de tijd hebt, zorgt dit er juist voor dat je ogen over de woorden vliegen en je zo pagina na pagina verslindt.

Het tijdsverloop in het verhaal is af en toe wat onduidelijk en een jaar is een lange periode om te beslaan in dit boek. Wel zorgt dit voor een mooie afsluiting, een jaar na de aanslag. Het eerste jaar na deze gebeurtenis is doorstaan en het is tijd om een begin te maken aan de rest van het leven. Helaas bewijst Karen Northshield dat dit in werkelijkheid niet voor iedereen geldt.

Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.