Schaduwleven - Kim Moelands

Ik hou ervan, een boek waar je vanaf de eerste regel in zit en die je niet meer loslaat. Zo’n boek waarin je niet wilt stoppen met lezen, waarvoor je zelfs je nachtrust voor opgeeft. Schaduwleven was voor mij zo’n boek.

Al op bladzijde 25 werd ik heen en weer gegooid tussen de wil om verder te lezen en de afschuw waardoor ik mijn kop in het zand wilde steken en het boek aan de kant wilde leggen. Moelands weet dat beklemmende zo goed neer te zetten dat je je eigen borst voelt verstrakken wanneer je de ellende leest. En natuurlijk wint de wil om verder te lezen het.

Toch geeft het ook aan hoe afschuwelijk de situatie van Elena is. De onmogelijke keuzes die zij moet maken kan je je nauwelijks voorstellen. Hoewel dit een fictief verhaal zijn, bestaan er helaas toch echt teveel mensen die te maken hebben met iemand die een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Ik hoop dan ook echt dat Schaduwleven zijn steentje bij zal kunnen dragen aan de bekendheid ervan.

Iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis is namelijk ontzettend gevaarlijk, niet in de laatste plaats doordat ze anderen met gemak in weten te pakken en zeer geloofwaardig overkomen. Als lezer ben je geneigd om Elena dom te vinden dat ze niet eerder bij Daniël is weggegaan. De geintjes die hij uithaalde nog voordat ze zwanger werd zou toch niemand pikken?

Helaas is het écht zo dat zo’n situatie geleidelijk verloopt waardoor je beeld vertroebeld wordt en je niet altijd door hebt dat dingen die gebeuren niet door de beugel kunnen. Daarnaast verleg je je eigen grenzen steeds verder en trap je in de verzoeningen. Waar ik maar mee wil zeggen dat Moelands absoluut geen ongeloofwaardig verhaal heeft neergezet. Zo gaan dit soort situaties werkelijk. En eigenlijk is dat doodeng want er zijn echt mensen zoals Daniël en er zijn zoveel mensen die in deze façades trappen.

In het begin moest ik even wennen aan de namen die boven de hoofdstukken stonden. Het bracht me kort in verwarring maar het bleek dat deze keuze juist helpt bij het overzichtelijk houden van het verhaal. Door die overzichtelijkheid en door de super vlotte pen van Moelands raasde ik door de bladzijdes heen en heb ik het twee avonden achter elkaar nogal laat gemaakt omdat ik niet kon en niet wilde stoppen met lezen.

Het einde verraste me. Ik had geen vaste verwachtingen vooraf want, en dat veroorzaakte de spanning, het kon alle kanten op gaan. Ergens voelde ik wat teleurstelling op het einde, maar aan de andere kant begrijp ik de keuze van de auteur ook. Het frustrerende is daarnaast dat ik er dus niet de vinger op kan leggen waarom dat gevoel van teleurstelling erbij kwam kijken terwijl het verhaal wel afgerond is. Wie weet heeft dit gevoel ook niet zozeer te maken heeft met het einde dat Moelands geschreven heeft, maar meer met het feit dat het einde gekomen was en ik het boek uit had…