Vermist - Loes Leeman

Hoewel het politiewerk niet uitgebreid beschreven is, is het soms pijnlijk hoe sommige zaken eerder of misschien wel met een betere afloop opgelost hadden kunnen worden.

Vermist is een boek waarin twintig vermissingen worden besproken. Nouja, besproken. De verhalen worden verteld en dit op een wat zakelijke manier. De namen in de verhalen zijn gefingeerd. Dit zal zijn redenen zeker hebben maar ergens is dit ook jammer. Ik zoek graag extra informatie op wanneer ik non-fictie lees en dat kon nu niet.
Door de zakelijke en neutrale manier van schrijven, wordt er ook nauwelijks uitgeweid, het is allemaal redelijk ‘to-the-point’. Dit maakt dat de verhalen wel heel vlug lezen.

In het boek komen verschillende verhalen voor. Ik denk dat het niet (allemaal) vermissingen zijn die nu nog heel bekend zijn (veel verhalen spelen een behoorlijke tijd terug). Dit vind ik zelf niet storend want iedere vermissing is erg en in dit boek staan nog steeds hele bijzondere verhalen. Wel vind ik het jammer dat er te weinig variatie in de onderwerpen van de gekozen verhalen zit. In veel van deze verhalen ging het om een ouder die werd gezocht nadat hij of zij ooit afstand had gedaan van een kind. Ook blijven er veel vragen in de lucht hangen tijdens het lezen, lang niet alles wordt duidelijk.

De verhalen van kinderen die op zoek gingen naar een ouder, had ik ook niet verwacht. Ik snap dat dit voor het betreffende kind een vermissing is maar deze verhalen zijn heel anders dan  de vermissingen door een misdrijf of een zelfgekozen verdwijning. Deze spraken mij veel meer aan en heb ik met veel interesse gelezen.

Hoewel de verhalen meestal heel neutraal geschreven zijn, zijn er soms ook suggestieve stukken. Ook wanneer de vermissing niet is opgelost wordt er soms zo over geschreven dat de antwoord in een bepaalde hoek moet liggen maar dat ze het nooit hebben kunnen bewijzen. Er wordt echter niets duidelijk gemaakt of de verdenking is ontstaan door feiten of dat dit de gedachte van Leeman zelf is.

Door dit boek krijg je de indruk dat het vrij makkelijk is om te verdwijnen. Of dit nu (nog) zo is weet ik niet. Veel verhalen zijn van voor of vlak na het jaar 2000. Toen speelden mobiele telefoons en internet nog geen of een veel kleinere rol. Door het lezen van al die verhalen achter elkaar, lees je ook veel wanhoop en verdriet over vermissingen. Het liefst zou je zelf meteen op pad gaan om vermiste personen op te gaan sporen.