Art Rooijakkers is geen onbekende naam meer. Ooit begonnen bij NOVA als jongste verslaggever ooit en via programma’s als Peking Express, Wie is de mol en Rooijakkers over de vloer opgeklommen tot één van de bekendste presentatoren op dit moment.
Of zijn dochters hier nog veel van mee zullen krijgen betwijfelt hij en daarom is het zo mooi dat hij nu ook een boek nalaat. Boeken lijken toch toekomstbestendiger dan televisie…
Hoe is het met je?
“Ja goed, net als iedereen natuurlijk bezig met het coronavirus. In deze tijden mijn boek lanceren is toch ook wel vreemd. We kunnen geen grootse lancering organiseren en ik vraag me af of mensen nu wel op mijn boek zitten te wachten. Ik kan me voorstellen dat mensen op dit moment helemaal niet met de toekomst bezig zijn.
Aan de andere kant zal ook dit weer voorbij gaan en denk ik dat er wel heel interessante dingen in het boek aan bod komen die ook actueel zijn. Of we in de komende eeuw nog vaker een pandemie mee zullen maken bijvoorbeeld.
Het is hoe dan ook spannend hoe mensen op mijn boek zullen reageren. Of ze het überhaupt zullen lezen! Dus die spanning begin ik nu ook wel te voelen.”
Het idee dat er van alles gaat gebeuren nadat ik er niet meer ben, vind ik redelijk onverteerbaar.
Art Rooijakkers
Wat is de trigger geweest om de columns, en uiteindelijk dit boek, te schrijven?
“Toen ik vader werd veranderde de wereld niet, maar mijn wereld wel. Dat was eigenlijk al de trigger. Van nature ben ik ook heel nieuwsgierig en het idee dat er van alles gaat gebeuren nadat ik er niet meer ben, vind ik redelijk onverteerbaar. Eigenlijk ontstond het idee omdat ik een soort grip op de toekomst wilde krijgen. Ik wilde weten wat er staat te gebeuren en een beeld krijgen van de wereld waar ik mijn dochters op heb gezet.”
Zijn er dan ook antwoorden die je hebt gekregen, die je zorgen baren?
“Zeker! Viroloog Marion Koopmans legde bijvoorbeeld uit dat mijn kinderen zeer waarschijnlijk nog een pandemie mee zullen maken. Simpelweg omdat we als mensen veel minder ruimte overlaten aan de natuur. Dat vond ik onheilspellend klinken. Net als de voorspelling van Ingo Piepers, een oud-militair die nu wetenschapper is. Hij durft te stellen dat er binnen nu en twee jaar een systeemoorlog uitbreekt. Een wereldwijde crisis welke invloed zal hebben op ons allemaal. Dat zijn natuurlijk geen prettige voorspellingen.”
Ik wilde vroeger altijd ruimtereiziger worden, maar ik ben niet dichterbij gekomen dan een astronautenpak dat mijn moeder voor mij maakte met carnaval…
Art Rooijakkers
Je hebt een hele hoop vragen gesteld, daar moeten toch ook minder onheilspellende antwoorden voorbij zijn gekomen?
“Gelukkig wel! Er zaten ook hele grappige dingen tussen, bijvoorbeeld dat mijn dochters vrijwel zeker seks zullen gaan hebben met een robot. Daar kan ik me weinig bij voorstellen, maar schijnbaar gaat het gebeuren.
Verder had ik zelf moeite met het halen van mijn rijbewijs en had ik gehoopt dat mijn dochters dit bespaard zou blijven vanwege zelfrijdende auto’s in de toekomst. Maar niets bleek minder waar! Ze moeten straks niet alleen zélf hun rijbewijs halen, hun auto moet dat ook!
Er kwamen ook een aantal hoopvolle antwoorden aan bod. Twee jaar geleden kreeg een vriend van mij een niertransplantatie. Hij heeft hier wel een tijdje op moeten wachten en ik vroeg me af of dit, met de technologie van het 3D-printen, niet makkelijker kan worden. Nu blijkt dat je niet zomaar een nieuwe nier kunt printen, maar dat er wel de verwachting is dat er een dialyse apparaatje geprint kan worden die onderhuids wordt ingebracht. Op die manier hoef je voor een dialyse niet meer in het ziekenhuis aanwezig te zijn. Dat soort dingen zijn toch bijzonder om te horen.”
Het is wel een divers boek geworden.
“Ja eigenlijk wel. Het begon iedere keer met een concrete vraag op een bepaald terrein en al die vragen samen geven wel een aardig inkijkje in de toekomst. Zo was ik ook benieuwd naar de kans die mijn dochters hebben om een alien te ontmoeten en of ze de ruimte in zullen gaan. Ik wilde vroeger altijd ruimtereiziger worden, maar ik ben niet dichterbij gekomen dan een astronautenpak dat mijn moeder voor mij maakte met carnaval… Dus ik hoop voor mijn dochters dat dit nu wel echt gaat lukken.”
Dan moeten zij dat ook nog maar willen…
“Haha, anders push ik ze wel een beetje 😉 “
Maak je je nu nog zorgen over de eeuw van je dochters of ben je wel een beetje gerustgesteld?
“Ik denk dat de neiging er is om me zorgen te maken, maar daar verzet ik me tegen. In het boek staat een citaat van Karl Popper: ‘Optimisme is een morele plicht.’
Daar laat ik me wel door leiden want het is vrij makkelijk om pessimistisch te zijn als je kijkt naar hoe we omgaan met de natuur, met dieren, de CO2 uitstoot, de onrust in de wereld, noem maar op. Daar maak ik me echt wel zorgen over. De wereld wordt alleen maar voller, wat de zorgen weer groter maakt. Maar de conclusie die we vervolgens ook trekken, is dat de kans dat er een briljant persoon tussen zit die oplossingen heeft voor de problemen waarmee we kampen, ook groter is.
Dus ja, eigenlijk maak ik mij over veel dingen wel zorgen, maar tegelijk zie ik ook dat er op al die vlakken mensen bezig zijn met het zoeken naar oplossingen.”
En met kinderen kom je nooit helemaal van zorgen af…
“Ja hè, die van mij zijn nu drie en een half. En jij hebt er nog één van anderhalf, dat is nog heftiger…
Weet je, een vriend van mij heeft kinderen van een jaar of dertien en vijftien. Die zei: ‘Jij hebt de hele dag door problemen. Het zijn kleine problemen, maar voortdurend is er iets. Als ze groter worden, als ze straks pubers zijn, dan heb je veel minder problemen op een dagelijkse basis. Maar als je ze hebt, dan zijn ze ook veel groter’.”
Wacht maar totdat ze zeven zijn Art…
“Ja? Nog heftiger?”
Het zal vast per kind verschillen, maar ik vind het niet per se makkelijker met mijn zevenjarige.
(Er verschijnt een bedenkelijke blik)
“Ok… Geruststellend dit…”
Sorry! Die van jou zullen vast heel anders zijn.
“Ehm nee, dat denk ik niet. Maar ze zijn gelukkig niet zo kattig! Dat valt me erg mee.”
Zie je wel, dat komt vast goed. Nu we het over de toekomst hebben, kunnen we nog meer boeken van je gaan verwachten?
“Dat is een goede vraag, dat weet ik eigenlijk niet. Er liggen op dit moment in ieder geval geen concrete plannen voor een nieuw boek. Eerst maar eens dit boek. En ondanks dat we er geen groot evenement van kunnen maken dat De eeuw van mijn dochters nu verschijnt, voelt het toch als iets feestelijks dat het boek er eindelijk is. Het is toch een project waar in totaal anderhalf jaar werk in zit.
Er komen ongetwijfeld wel weer nieuwe ideeën en ik heb ontzettend veel plezier gehad aan het schrijven van dit boek, dus wie weet wat de toekomst brengt.”