Wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?
Ik ben Inge van der Krabben, romanschrijver, docent creatief schrijven en blogger. Ik begeleid ook andere (beginnende) schrijvers die werken aan hun verhalen. Daarbij ben ik moeder van twee kinderen, Jonas en Mette en woon ik in Utrecht. Mijn derde roman Van het hart is in januari verschenen dus ik ben nu druk met de promotie daarvan.
Waar staat jouw boekenkast?
Vooralsnog op zolder in dozen… te wachten tot ze naar de woonkamer mogen.
Welke genres lees je graag en welke juist niet?
Romans, verhalenbundels… Nederlands of vertaalde literatuur dat maakt me niet zoveel uit. Ik ben wat dat betreft een beetje een allesvraat. Wat er op mijn pad komt, getipt door anderen of bijvoorbeeld omdat ik er door een recensie geïnteresseerd in raak, lees ik.
Voor mijn vak dwing ik mezelf ook om klassiekers te lezen die me soms niet direct aanspreken, maar waarvan ik vind dat ik ze gelezen moet hebben. Lolita (heel goed), Druiven der gramschap (traag), Oorlog en Vrede (hm, al jaren op mijn nachtkastje en met geen vinger meer aangeraakt na de eerste tien bladzijden). Zonde eigenlijk, want ik wil zoveel lezen en heb daar veel te weinig tijd voor, dus kan ik beter boeken lezen die me echt aanspreken, boeken die me raken, boeken zoals ik ze zelf wil schrijven.
Ik lees ook boeken over filosofie omdat me dat interesseert. Waar ik geen fan van ben zijn thrillers. Vaak weet ik al heel snel wie het gedaan heeft en ze zijn zo plot gedreven. Ik mis psychologische diepgang, het meeleven met een personage. Heel soms probeer ik er een, maar dan weet ik vaak meteen weer waarom ik ze niet graag lees. Een enkele uitzondering daargelaten (Hex van Thomas Oldeheuvelt vond ik bijvoorbeeld heel goed, maar dat neigt meer naar horror en daar houd ik dan weer wel van).
Wat is je laatste aanwinst en waarom kocht je dit boek?
Dat is Het dreigbed van Bertram Koeleman. Hij is de vriend van schrijfgenoot Anne Eekhout. Het is een verhalenbundel over onder andere ouderschap en familiebanden, de complexiteit ervan. Dat zijn ook thema’s die in mijn eigen boeken opduiken en ik ben heel benieuwd hoe ik het zal vinden.
Toen ik laatst bij hen op bezoek was heb ik Bertram voor het eerst ontmoet en een beetje leren kennen. Hij liet me zijn Stephen King verzameling zien (met indrukwekkend veel eerste drukken) en we vonden elkaar in de gedeelde liefde voor schrijven, verhalen en het bovennatuurlijke. Ik heb tot nu toe drie romans geschreven en dat blijf ik ook zeker doen, maar het lijkt me leuk om ook meer korte verhalen te gaan schrijven.
Welk boek vind jij een aanrader?
Slachthuis vijf (Slaughterhouse-five) van Kurt Vonnegut is een van de beste boeken die ik ooit las. Het is een boek over de oorlog, tegen de oorlog, dat de gekte van oorlog laat zien om en in hoofdpersoon Billy Pilgrim. Vonnegut beheerst de techniek om in drie zinnen de relaties tussen mensen weer te geven, krachtig en samengebald. Ook de originaliteit en het durven afgaan van de gebaande ‘schrijverspaden’ (ergens, subtiel, sluipt er sciencefiction in het realisme) is voor mij een voorbeeld van hoezeer je als schrijver je eigen werelden kan en mag vormen.
Welk boek is je dierbaar?
Dat is geen roman maar een boek over schrijven: Bird by Bird van Anne Lamott. Zij is net als ik schrijver en schrijfdocent en ik vond het een super leerzaam boek, heel herkenbaar ook. Het is (net als On writing van Stephen King dat ik hier nu ook noem omdat ik eigenlijk niet kan kiezen) zo goed geschreven, zinnelijk en vol details, dat het in vorm en stijl de gemiddelde ‘hoe-leer-ik-schrijven boeken’ overstijgt.
Als je dit boek gelezen hebt houd je van Anne Lamott. Daarbij staat er een van de mooiste korte verhalen in (geschreven als een anekdote) die ik tot nu toe las, met een twist die mij omverblies. Dat had ik trouwens ook met sommige verhalen van Alice Munro. Zo wil ik ook kunnen schrijven… als een boek of verhaal dat gevoel kan oproepen is het mij ontzettend dierbaar. Nu ik er zo over vertel krijg ik zin om het weer te gaan lezen.
Wat is of was je favoriete kinderboek?
Mijn favoriete kinderboek is Max en de maximonsters (Where the wild things are) van Maurice Sendak omdat ik het eindeloos heb voorgelezen aan mijn beide kinderen. Die kregen er geen genoeg van en ik ook niet. Een paar jaar geleden hebben we op het Cinekid festival de film gezien die ervan gemaakt is en opnieuw genoten we er alle drie van.
Het is meer een prentenboek dan een leesboek, maar de teksten die erbij staan zijn zo mooi en poëtisch. Het gaat over het jongetje Max dat stout is geweest en zonder eten naar bed wordt gestuurd. Er groeit zomaar een bos in zijn kamer, de zee komt aanrollen en Max vaart naar een eiland waar de Maximonsters wonen. Het is een boek over het gebruiken van je verbeelding, een terugkerend element in mijn eigen boeken omdat het ons kan bevrijden van grenzen en keurslijven en ‘hoe de dingen horen’.
Welk boek heb je recentelijk nog cadeau gedaan en aan wie gaf je dit?
Niet cadeau gedaan maar wel getipt (ook een soort cadeautje) aan mijn tante. Dat was Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. Mijn tante leest heel veel en is altijd op zoek naar goede tips. Ze houdt net als ik van boeken die je meenemen in een nieuwe wereld en waarin je echt meeleeft met de personages.
Ik vond dit boek zo mooi omdat het in een moerasgebied speelt in Noord-Amerika en die omgeving prachtig beschreven wordt, daarbij liep er ook nog een spannende lijn doorheen. Mijn tante vond het geweldig en vroeg of ik nog meer van zulk soort boeken kende, maar dit soort pareltjes liggen niet voor het oprapen, die moeten toevallig op je pad komen.