Na in vele plaatsen gewoond te hebben, kwam Lex Paleaux in Haarlem terecht. Hier woont hij inmiddels alweer een hele tijd met vrouw, hond en binnenkort ook dochter en hij voelt zich er helemaal thuis.
Na het schrijven van columns is inmiddels ook zijn eerste boek verschenen, Winterwater. Gelukkig zal het niet bij dit boek blijven.
Ik begreep dat je in Haarlem en omstreken niet onbekend bent. Hoe komt dit?
Dat komt voornamelijk door de hond, dat is een opvallende verschijning. Het is een hele mooie, opvallende hond en hij luistert ook nog eens ontzettend goed. Ik loop veel met hem en toen ik bij mijn eerste column een foto plaatste van ons tweeën hadden mensen al snel zoiets van: wacht eens even, dat plaatje kennen we al. En toen ging het eigenlijk heel snel. Ik vind het niet vervelend om herkend te worden maar soms komt de timing niet zo lekker uit. Ik ‘schrijf’ een verhaal vaak tijdens het wandelen of soms wil je gewoon even snel een boodschap doen en dan komt het niet altijd uit om uitgebreid te staan praten. Tegelijkertijd brengt het ook veel moois met zich mee. En als je dit niet wilt, dan moet je ook geen columns of boeken gaan schrijven of regelmatig foto’s plaatsen van je hond.
“Wel is het meeste waarheid en is er maar een klein gedeelte fictief. Ik denk dat lezers intuïtief wel aan kunnen voelen wat wat is in het boek.”
Winterwater is een fictief drama op basis van feiten. Waarom deze keuze en hoe is de mix?
Ik had een idee maar ik had ook een ‘vervoersmiddel’ nodig om van punt A naar B te komen met dat idee, dus heb ik gekozen voor een mix met fictieve elementen. Op die manier kon ik fictie gebruiken waar ik dat nodig vond. Wel is het meeste waarheid en is er maar een klein gedeelte fictief. Ik denk dat lezers intuïtief wel aan kunnen voelen wat wat is in het boek. Ik ga daar in ieder geval niet aan lopen morrelen want ik wil dat het boek van de lezer wordt. Wanneer de lezer het boek leest, wordt het zijn of haar verhaal.
Soms schrijf je heel gedetailleerd en soms laat je juist veel aan de fantasie van de lezer over. Is dit bewust?
In het hoofdstuk ‘Fruittella’ kan je een dergelijke gebeurtenis op verschillende manieren beschrijven. Ik dacht: wat gebeurt er nou als ik inzoom op een vanuit de beleving nietszeggend detail, zoals in dit geval het kussentje van een walkman in de modder en de barst in het schermpje. Dat beeld is vele malen sterker dan het tot in detail beschrijven van de gebeurtenis omdat je er je eigen beeld bij vormt.
Jouw Lexje is weer anders dan mijn Lexje. De beelden die jij creëert tijdens het lezen zijn net zo gerechtvaardigd als mijn authentieke beelden zijn. Zo wordt dit jouw verhaal.
Vond je het moeilijk om zo’n persoonlijk boek met de wereld te delen?
Het was een heel ingewikkeld boek om te schrijven. Het schrijven van het uiteindelijke boek heeft zo’n twee jaar in beslag genomen maar daarvoor was ik er al mee bezig.
Tijdens het schrijven nam ik afstand van de gebeurtenissen die beschreven werden waardoor het in eerste instantie goed en makkelijk ging. Maar naarmate ik dieper in het proces van het herschrijven kwam, is dat bij vlagen wel heel moeilijk geweest. Dat anderen het boek lezen daar heb ik geen moeite mee omdat het op dat moment jouw verhaal wordt en niet meer van mij is. Ik heb het wel geschreven, maar de lezer maakt er zijn eigen beelden bij waardoor het zijn/haar verhaal wordt. Toch zijn er wel hoofdstukken die ik niet uit zou kiezen om voor een publiek voor te lezen. Op zo’n moment trek ik het verhaal toch weer naar me toe en zijn sommige delen toch te pittig om voor te lezen.
“Ik kan wel zeggen dat project Winterwater meer dan geslaagd is. Alleen zoals alles, als je een doel hebt behaald, ga je weer verder kijken.”
Zijn de verwachtingen (of de wensen) rondom je boek uitgekomen?
Mijn ervaring is gek genoeg dat de verhalen waar je over hoort, meestal van vrouwen komen. Als het een man overkomt wordt je volgens mij nog altijd sneller gezegd: “Je bent toch een vent, je komt toch voor jezelf op.” Ik schrijf geen boeken om de lezer een bepaald gevoel te geven want dat bepaal je zelf. Wel hoopte ik dat dit boek het besef mee kan geven dat dit iedereen kan overkomen.
Verder wilde ik ontzettend graag dat het boek zou worden uitgegeven bij een uitgeverij waar ik me prettig voel en zou ik het graag op de leeslijst zien. Beide zijn gelukt dus ik kan wel zeggen dat project Winterwater meer dan geslaagd is. Alleen zoals alles, als je een doel hebt behaald, ga je weer verder kijken. Dus voorlopig blijf ik nog even dromen 🙂 .
Komt er dan ook nog een nieuw boek van je?
Ja, die komt ook. De columns die ik schrijf worden gebundeld. Daar ben ik de afgelopen maanden mee bezig geweest. Ik heb een schifting gemaakt zodat, ondanks dat het allemaal losse columns zijn, er wel een chronologische lijn in zit. Dat boek staat gepland voor september en daarna heb ik tijd om te werken aan wat indirect een vervolg is op Winterwater. Alhoewel, vervolg… Het speelt in dezelfde periode en loopt parallel aan het leven van… Maar dat is voorlopig het enige wat ik erover ga zeggen.
En dan natuurlijk ook nog de vraag: Hoe gaat het met de Lex van nu?
Eigenlijk heel goed. Gelukkig met vrouw en hond in Haarlem, een dochter op komst en een goed gevoel over wat Winterwater teweeg brengt. Natuurlijk zitten we in een vervelende tijd met het Coronavirus. Ik mis de sociale contacten en het is verdrietig dat we straks geen kraambezoek kunnen ontvangen. Aan de andere kant kunnen wij wel heel rustig aan alles wennen en alles leren. We kunnen straks in ons eigen ritme komen zonder dat we continu afgeleid worden door kraamvisite of andere mensen die willen kijken. En als dit alles op een gegeven moment voorbij is dan komen wij met een prachtig meisje tevoorschijn 🙂 .
