9/11 - Alan Gratz

Zelf was ik dertien toen de aanslagen op de Twin Towers werden gepleegd. Hoewel ik nog te jong was om te beseffen wat er precies aan de hand was en wat het zou betekenen voor de toekomst, had ik al wel snel door dat dit een gebeurtenis was die de geschiedenis in zou gaan. Het was ongekend wat er in Amerika was gebeurd. En ondanks dat het dit jaar twintig jaar geleden is dat deze afschuwelijke gebeurtenis plaatsvond, krijg ik nog altijd kippenvel wanneer ik er iets over zie of lees.

De insteek van Gratz is vernieuwend, in 9/11 lees je twee verhalen vanuit het gezichtspunt van twee kinderen. De negenjarige Brandon maakt de aanslag op de Twin Towers zelf mee wanneer hij met zijn vader naar diens werk gaat. Reshima van elf volgen we achttien jaar later, in Afghanistan. Ook bepaald geen prettige tijd met constante dreiging en oorlog om zich heen.

Waar veel mensen nog altijd de afschuw voelen wanneer het over de aanslagen van 11 september gaat, lijken oorlogen in andere delen van de wereld minder los te maken bij het gros van de mensen. Wellicht omdat deze oorlogen verder weg voelen, maar het is niet terecht. Het leven van een Amerikaan is immers niet meer waard dan dat van bijvoorbeeld een Afghaan.

Gratz weet op zeer goede wijze de vinger op de zere plek te leggen. De situaties van Brandon en Reshima worden vloeiend met elkaar verbonden en als lezer kom je tot het besef dat je niet op alle vragen een goed antwoord kunt bedenken.

9/11 is niet alleen een heel goed en informatief boek om de jeugd te informeren over een historische gebeurtenis, het geeft ook duidelijk weer dat keuzes die gemaakt worden op een later moment niet per se meer de juiste keuzes zijn. Je moet niet blindelings een koers blijven varen omdat dit ooit de beste weg leek.

Brandon volg je eigenlijk vanaf het moment vlak voordat het eerste vliegtuig in de Noordertoren vliegt. Je voelt niet alleen zijn ongeloof en angst door de woorden heen sijpelen, maar ook dat van de mensen die hij tegenkomt. Gratz gaat niet heel gedetailleerd te werk maar geeft wel genoeg weer om een beeld te scheppen. Dat is een prima keuze denk ik. Er komen nog steeds een paar nare dingen voorbij zoals de wetenschap dat er mensen van de toren vallen of springen. Meer details dan nu in het gebruikt zijn had het boek ongeschikt gemaakt voor de doelgroep. Al blijft het altijd afhankelijk van de potentiele lezer of het boek geschikt is.

Reshima woont met haar familie in Afghanistan. Hun toekomst biedt weinig hoop en vele jongens willen zich aansluiten bij de Taliban omdat zij denken dat hun leven dan beter wordt. Reshima wordt verscheurd tussen haar tweelingbroer en hetgeen waar zij zelf voor staat en in wil geloven. Wanneer zij een keuze maakt welke niet alleen consequenties voor haar heeft, maar voor het hele dorp, raken de gebeurtenissen in een stroomversnelling. Het enige dat ik in deze gedeeltes gek vond is dat er geschreven wordt dat ze de Engelse taal oefent en dit in de voorbeelden hele simpele woorden zijn, terwijl ze vervolgens heel goed in het Engels weet te communiceren met Amerikanen.

Gratz doet er goed aan om moeilijke onderwerpen bereikbaar te maken voor jongeren. Hij weet de situaties beeldend te beschrijven, maar doorgaans wel op zo’n manier dat het nog past bij zijn doelgroep.