Al die dingen, nu jij er niet meer bent - Emily Spurr

Hoe een klein verhaal groots kan zijn. Het boek komt traag op gang maar weet op een gegeven moment je hart te beroeren. Er waren momenten waarop ik hardop moest grinniken, maar ook waar de tranen over mijn wangen drupten. Jonkie en ouwe bok, wat een stel.

Toen ik begon in Al die dingen nu jij er niet meer bent moest ik erg wennen aan de schrijfstijl. Ik was niet direct enthousiast. Het verhaal is  in ik-vorm geschreven en wanneer Rae over haar moeder denkt of spreekt, zegt ze jou of jouw. Op een gegeven moment ben je gewend en klopt het ook voor je gevoel helemaal, maar als je net in het boek begint voelt het wat verwarrend en raar. Je hebt nog geen duidelijk beeld van waar je in terecht bent gekomen.

Het verhaal is vrij traag en voor mijn gevoel kabbelde het voort tot het moment dat buurvrouw Lettie de hulp nodig heeft van Rae. Twee wonderlijke personen die veel meer in zich hebben dan je op het eerste gezicht misschien zou denken. Vanaf dat moment gaat het boek dieper, leer je zowel Rae als Lettie beter kennen en hun manier van omgaan met elkaar raakte me echt.

Rae is bewonderenswaardig. Zo dapper, slim en vastberaden. Ze pakt aan, trotseert moeilijkheden en is niet voor de gek te houden. Wat een kracht! Ze heeft me laten huilen, maar samen met Lettie ook vaak doen grinniken. Zelfs aan het eind, na alles wat ze heeft meegemaakt, raakt ze die kracht niet kwijt.

Waar Spurr de inspiratie vandaan heeft gehaald weet ik niet, maar het is knap om een verhaal als dit zo neer te zetten dat het je raakt en je de hoofdpersonen zo in je hart sluit. Het verhaal gaat over Rae, maar Lettie is wel een heel belangrijk onderdeel van dit verhaal. Met haar eigen geheimen, maar ook haar eigen kracht.

Dit boek is een parel. Je moet de oester even openbreken, maar wat wat je dan krijgt is het doorlezen zeker waard.