Als de dood zucht houd ik mijn adem in. Deze regel is prachtig en een perfecte titel voor dit verhaal. Hoewel weer een heel ander boek dan Winterwater, Het leven is een circus en Vlo, past het toch in dit rijtje. Al moet ik zeggen dat ik dit boek grappig genoeg minder donker aan vind voelen. Paleaux staat erom bekend veel van zichzelf in zijn boeken te stoppen dus wellicht heeft het te maken met zijn eigen groei op verschillende vlakken?
Deze mindfuck zag ik niet aankomen. Het zorgt ervoor dat je het boek eigenlijk direct weer opnieuw wilt lezen omdat je weet dat het nu heel ander
Alle jongeren in dit boek zitten niet voor niets in een instelling. Wat ik zo mooi vind is dat Paleaux hen allemaal de ruimte geeft, ze krijgen allemaal een stem. Je hebt wat geduld nodig maar uiteindelijk lees je over ieders achtergrond waardoor je hen stuk voor stuk beter leert kennen, maar ook beter kunt begrijpen. De band onderling wordt heel mooi in kaart gebracht. Hoe de jongeren voor elkaar klaarstaan, het begrip over en weer en het gegeven dat ze zich elkaars familie voelen zegt genoeg.
De manier waarop de auteur dit alles zo goed onder woorden weet te brengen is fenomenaal. Ik hou ervan hoe hij al deze jonge mensen, hun situatie en hun connectie zo gelaagd neerzet. De zware, de gekke, de luchtige en de intieme momenten, alles komt voorbij en je voelt een enorme verbondenheid.
Het is maar goed dat Als de dood zucht zo makkelijk wegleest, ondanks de niet altijd even luchtige onderwerpen die voorbij komen. Door de vele namen die je moet onthouden kan het verhaal soms een beetje verwarrend zijn als je het boek een paar dagen moet laten liggen tot je verder kunt lezen. Toch is het zeer de moeite waard om de draad te blijven volgen.
Auteur: Lex Paleaux
Genre: roman
Aantal pagina's: 238
ISBN: 978 94 932 1485 9
Uitgever: In de Knipscheer
Verschenen: februari 0023
Hoewel ik weet dat Paleaux er een handje van heeft de lezer te verrassen aan het einde van zijn boeken, had ik deze mindfuck niet aan zien komen. Het zorgt ervoor dat je het boek eigenlijk direct weer opnieuw wilt lezen omdat je weet dat het nu heel anders zal zijn.
Het is altijd maar afwachten of een auteur met een volgend boek de lat weet te bereiken die hij of zij zelf gelegd heeft met eerder werk. Het moge duidelijk zijn dat Paleaux de lat van Winterwater absoluut bereikt, en misschien wel overschreden, heeft.