De verdwenen dochter - Sara Lövestam

Een verwarrend boek waarbij ik de eerste driekwart probeerde te achterhalen wat ik nou aan het lezen was en het einde mij positief verraste. Deels was ik tijdens het lezen verward omdat je in het verhaal wordt gedropt zonder voorkennis van de personages. Hierdoor bleef ik zoeken naar een soort vastigheid.

Kouplan is illegaal in Zweden, vastigheid is niet iets wat hij op dit moment kan bieden. Pernilla is haar dochter Julia kwijt maar kan ook vreemd uit de hoek komen, wederom niet echt een stabiel personage. Daarnaast is dit de eerste zaak van Kouplan die zichzelf als privédetective heeft neergezet en lijkt hij geen idee te hebben hoe hij de dingen die hierbij komen kijken aan moet pakken. Ik moet eerlijk zeggen dat hij het aardig doet maar het komt nogal onlogisch over dat iemand die illegaal in het land is en als de dood dat iemand hem ontdekt, als privédetective aan de slag gaat. Dus ook hier… Afijn, je snapt het. Verwarring alom.
De rest van de verwarring wordt veroorzaakt doordat het boek mij lange tijd niet heeft kunnen grijpen en dit aan het einde toch doet.

Het verhaal van Pernilla en Julia wordt goed afgerond waardoor de verwarring over het verhaal zelf eindelijk een beetje wegtrekt. Hoewel Kouplan nog wat mysterieus blijft lees je uiteindelijk over hem nog wel een paar belangrijke dingen. Aangezien er nog meer delen over dit personage aankomen begrijp ik dat Lövestam niet alles nu al uit de doeken doet.

Ik hoop dat Kouplan in de volgende delen wat duidelijker neergezet wordt. Hij is namelijk wel een goed personage met wie je meeleeft en heeft zeker potentie. Dit vind ik sowieso wel een kracht van Lövestam. De personages worden mooi neergezet en dat zorgt ervoor dat je toch doorleest. Je wilt weten wat het verhaal van Pernilla is. Waarom gaat ze niet naar de politie, wat is er gebeurd met Julia? Lövestam is tevens niet bang om haar personages kwetsbaar te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje en dat blijkt maar weer in dit boek. Het kwetsbare maakt haar personages nog interessanter.

De schrijfstijl vond ik soms slordig omdat deze meestal vanuit de derde persoon is en soms ineens even in de eerste persoon vanuit Pernilla wordt geschreven. Het einde van dit boek is wel de redding van het verhaal geweest. Als er eerder wat meer dingen duidelijk waren geworden dan was het verhaal beter uit de verf gekomen. Het idee van Lövestam is namelijk wel heel goed. Nu hebben de personages mij door het verhaal gesleept. Gelukkig maar want het einde was het waard.

Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.