Een klein gebaar - Lucy Dillon

Deze prachtige cover trok meteen mijn aandacht en ook de achterflap wekte mijn interesse. Een oud hotel dat wordt opgeknapt door een stel, een vrouw die voor het hotel een ongeluk krijgt en haar geheugen verliest. Allemaal ingrediënten voor een mooie roman.

Na het lezen van de eerste 119 bladzijdes, kwam de vergelijking met ‘comfort food’ in mij naar boven. Het verhaal verloopt in een rustig maar constant tempo, Libby had meteen een soort gunfactor en is zo neergezet door Dillon alsof je zelf vriendinnen met haar kan zijn.

Stukje bij beetje leer je dat het leven van Libby absoluut niet perfect is en zelf raakt ze in het verhaal ook klaar met het perfecte plaatje en de schijn die je tegenwoordig op lijkt te moeten houden. Dillon geeft niet meteen weg wat Libby heeft meegemaakt maar zorgt er wel voor dat je nieuwsgierig blijft. Hetzelfde geldt voor de verhaallijn van de aangereden vrouw. Als lezer weet je net zo weinig van haar als zijzelf van de situatie waarin zij zich bevindt.

Daarnaast is de zoektocht van Pippa (zoals zij tijdelijk heet totdat ze zich haar echte naam weer kan herinneren) naar zichzelf ook erg mooi om samen met haar te beleven en zorgen de ontdekkingen over haar leven ervoor dat het verhaal interessanter wordt. De vriendschap tussen de twee vrouwen bloeit op en beide lopen tegen hun eigen problemen aan. Hoewel ze volstrekt vreemden voor elkaar zijn, groeit ook het vertrouwen tussen hen al snel.

Hoewel ik heb genoten van dit boek, wil ik mijn ogen niet sluiten voor de minpuntjes in het verhaal. Zo hebben Libby en haar man Jason ook zo hun problemen gehad welke nog niet helemaal zijn opgelost. De manier waarop Libby hier mee omgaat, wat ze allemaal accepteert van Jason en haar reactie op hem, kon ik moeilijk begrijpen. Dit geldt ook voor Pippa. Er is een lange aanloop waarin steeds duidelijker wordt hoe het zit, het einde voelt hierin afgeraffeld en soft. Om het leesplezier niet te verpesten kan ik hier niet verder op in gaan, maar ik was verrast hoe de vrouwen aan de ene kant zo zelfstandig worden neergezet, om vervolgens niet genoeg voor zichzelf op te komen.

Hoewel dat laatste voor mij dus een tegenvaller was, heb ik wel genoten van het boek. Het is knap hoe Dillon een boek van 432 bladzijdes neer kan zetten zonder echte snelheid, maar de lezer zeker weet te boeien waardoor het niet langdradig aanvoelt. Alsnog een aanrader dus.