Horen, zien, zwijgen - J.D. Barker

Barker weet gruwelijke dingen te schrijven maar doordat hij dit combineert met een steengoed verhaal, verschillende lagen in dit verhaal, fijne personages en een goede opbouw, vond ik dit niet storend. Ook had ik dit keer niet het gevoel dat deze gruwelijkheden soms het verhaal in werden geslingerd puur om te choqueren. Het paste en het had een reden.

Als lezer maak je eerst kennis met politieman Sam Porter. Je weet meteen dat er ook een persoonlijk draadje over Sam door het verhaal zal lopen. Dit vind ik altijd een pluspunt. Ik vind het fijn om de hoofdpersoon wat beter te leren kennen en een personage krijgt op deze manier voor mij iets menselijks. Barker weet ook meteen de goede balans te vinden tussen dit persoonlijke draadje en de zaak waar Sam bij wordt gehaald door zijn partner.

Waar ik even aan moest wennen maar wat zeker een meerwaarde geeft aan dit verhaal, zijn de hoofdstukken uit het dagboek van de moordenaar. Je krijgt een bijzondere inkijk in zijn jeugd waardoor zijn personage zoveel meer lagen krijgt. Op de achterflap van het boek lees je al over de werkwijze van de moordenaar en hoewel dit gruwelijk is zorgt Barker ervoor dat je op zijn minst begrijpt waar dit vandaan komt. Alle lof voor Barker hoe intrigerend hij deze moordenaar neer weet te zetten.

Ook de andere personages worden goed beschreven en op zo’n manier neergezet dat je je verbonden voelt en meeleeft. Dit vind ik persoonlijk erg belangrijk in een boek, het zorgt er mede voor dat ik het boek weer oppak zodra ik kan.

Was er dan geen enkel minpuntje? Nou misschien, een kleintje. Een van de grootste wendingen in het verhaal voelde ik aankomen. Misschien was het toeval en ik persoonlijk vond het boek niet minder goed hierdoor, maar een heel klein beetje jammer vond ik het toch wel. Als je verrast wordt door deze wending, wordt je ook wel écht verrast.

Aangezien mijn kinderen altijd op tijd wakker zijn in de ochtend, lees ik nooit meer als ik eenmaal in bed lig. Ik kan het mij niet veroorloven om het laat te maken. Dit boek zorgde voor een uitzondering. Ik moest en zou verder lezen. Die brakke dag die daarop volgde had ik er graag voor over en dat wil wat zeggen…

Om je vingers bij af te likken, wat een goed boek heeft Barker neergezet met Horen, zien, zwijgen, dat moge duidelijk zijn. Vanaf de eerste zin ben je verloren, het verhaal pakt je en zorgt ervoor dat je alleen nog maar door wilt lezen.

Doe jezelf een plezier en zorg dat je meteen verder kunt lezen in deel twee, Het vijfde meisje en deel drie, Vergeef me. want geloof me, dat wil je.

Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.