De achterflap vond ik direct intrigerend. Er wordt een stukje geciteerd uit het boek en er wordt verteld dat de levens van Kim en Eva met elkaar verstrengeld raken en dat er mysterieuze moorden zijn gepleegd. Maar wie zijn Kim en Eva? En hoe raken die levens met elkaar verstrengeld?
Je wilt weten hoe het afloopt. En net wanneer je denkt dat alles duidelijk is, wacht er nog een kleine verrassing om de hoek.
Waar sommige boeken je vanaf de eerste bladzijde weten te grijpen, lukt dat andere boeken niet of pas later. Franssen heeft er in Kamer 305 voor gekozen om te beginnen met een personage in het jaar 2015. Vervolgens lees je over een andere gebeurtenis in 2018 waarna het huidige verhaal in 2019 van start gaat. Omdat je de personages nog niet kent én nog niet in het verhaal zit, weet je nog niet helemaal wat je nu precies leest. Dit kan of verwarrend werken of juist de nieuwsgierigheid nog verder aanwakkeren.
Franssen wisselt erg vaak van perspectief en houdt die stukken vrij kort. Je leest dus nooit erg lang vanuit een zelfde persoon. Op zich zorgt dit ervoor dat je vlug verder leest en dat de vaart in het verhaal blijft. De wisseling van perspectief zorgt er bij het ene boek voor dat ik het verhaal lastig te volgen vind terwijl ik er bij een ander boek geen moeite mee heb. In het geval van Kamer 305 had ik die moeite helaas wel. Ik kan er niet precies de vinger op leggen waar dit aan lag, misschien omdat de personages Eva en Kim redelijk op elkaar lijken? Ik moest hierdoor veel meer nadenken tijdens het lezen over hoe het verhaal ook alweer in elkaar zit. Dit is wel heel persoonlijk, er zullen genoeg lezers zijn die dit probleem niet ervaren.
Auteur: Yvonne Franssen
Genre: thriller
Aantal pagina's: 222
ISBN: 978 94 929 3931 9
Uitgever: Futuro
Verschenen: september 2019
Wat ik leuk vond was dat Franssen oog heeft voor goede verrassingen in het verhaal. Dit houdt je nieuwsgierig. Voor mij gaf ze her en der net iets teveel weg waardoor sommige dingen te vroeg duidelijk werden. Hoewel ze ook af en toe mooie dreigende situaties situeert, gebruikt Franssen deze uiteindelijk te weinig om écht flinke spanning te creëren. De situatie bouwt zich dikwijls op maar loopt te vaak onschuldig af.
Toch weet Franssen, vooral verderop in het boek, mijn aandacht goed vast te houden. Je wilt weten hoe het afloopt. En net wanneer je denkt dat alles duidelijk is, wacht er nog een kleine verrassing om de hoek. Met recht een ‘finishing touch’…
Het is dus wel duidelijk dat Franssen het in zich heeft om een verrassende thriller te schrijven! Kamer 305 is een onderhoudend boek dat je zeker een aantal uren leesplezier verschaft.
Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.