Loslopen vind ik een moeilijk boek om iets over te zeggen. Het lijkt alsof je een dagboek zit te lezen van Van der Haar waarin je haar belevenissen volgt. Belevenissen die soms best leuk, lief of grappig zijn maar die tegelijk ook weer niet enorm verschillen van wat anderen meemaken.
Ideaal om even mee te ontspannen zo vlak voor het slapengaan bijvoorbeeld.
Aan de ene kant zit ik me af te vragen wat er interessant is aan de hersenspinsels van een wildvreemde, aan de andere kant lees je door omdat de auteur het wel leuk weet te vertellen. Hoewel ik in het begin erg moest wennen aan de schrijfstijl en het geheel soms onduidelijk vond, werd dit wel beter naarmate het boek vorderde. Van der Haar leek wat minder chaotisch en kreeg meer vat op haar vlotte pen.
Hier en daar zijn omschrijvingen nogal uitvoerig, over poep, kots, dode dieren… Er zijn dus zinnen die ik wat sneller heb doorgelezen om hier niet al te lang bij stil te staan… Toch heeft die nuchtere kijk van Van der Haar ook z’n charme.
Ieder hoofdstuk is een verhaaltje op zich. Dit is geen probleem, maar wat ik wel jammer vond is dat situaties en verhalen lang niet altijd afgerond worden. Dat zorgt ervoor dat je soms met vragen blijft zitten. Gelukkig komen verschillende mensen en voorwerpen wel meerdere keren terug wat toch een gevoel van eenheid brengt in het boek.
Auteur: Laura van der Haar
Genre: Nederlandse literatuur
Aantal pagina's: 270
ISBN: 978 94 638 1094 4
Uitgever: Podium
Verschenen: mei 2021
Ik moet zeggen dat ik wel had verwacht dat Loslopen wat meer over hond Takkie zou gaan en de dingen die ze meemaken wanneer ze samen op pad zijn. Die verhalen waren dus wat minder aanwezig dan ik had gedacht.
Dit boek lees je niet in één ruk uit maar leent zich er heel goed voor om iedere avond een aantal hoofdstukken (korte verhalen op zich) van te lezen. Ideaal om even mee te ontspannen zo vlak voor het slapengaan bijvoorbeeld. Al moet je dan misschien de hoofdstukken met poep, kots en dode dieren even overslaan…