Onder sterren - Klaartje van Setten

Niet alleen is Onder sterren het debuut van Van Setten, het verhaal is ook deels gebaseerd op haar eigen ervaringen. Ik ben wel benieuwd welke delen dit zijn, maar het moet hoe dan ook een bijzondere ervaring zijn om een vijf sterren chalet te runnen en daar heel verschillende gasten te ontvangen.

Het boek begint goed. Josefien, de hoofdpersoon in dit boek, is dan al in Zwitserland en krijgt bezoek van twee mensen die komen beoordelen of hun cliënten in het chalet van Josefien zouden willen verblijven. Helaas gaat Van Setten vervolgens terug in het verleden, onder andere naar de kennismaking tussen Josefien en Jean, het verloop van hun relatie en hoe Josefien uiteindelijk in Zwitserland terechtkomt. Hoewel ik mij voor kan stellen dat de auteur wat achtergrondinformatie mee wil geven aan de lezer, vond ik dit gedeelte veel te lang duren.
De hele schrijfstijl van Van Setten voelt voor mij wat rommelig aan en als het boek nu meteen verder was gegaan in Zwitserland met slechts een klein beetje informatie tussendoor over de achtergrond, dan had ik beter in het verhaal gezeten.

Ik kreeg het gevoel dat we mee werden genomen in het hoofd van Josefien, maar dat er weinig gebruik gemaakt werd van een filter waardoor de lezer echt alle informatie meekrijgt. Wat dan niet helpt zijn de vele personages en dus ook de vele namen die de revue passeren.

Na die eerste helft staat het verhaal gelukkig in het teken van de verschillende gasten die Josefien mag ontvangen in haar chalet. Dat alles nieuw voor haar is, is zeker een deel van de charme van het verhaal. Ook volg je haar moeizame inburgering in Zwitserland en haar twijfels. Het boek heeft geen standaard einde wat ik in dit geval als positief wil bestempelen. Een standaard einde was ook prima geweest, maar op deze manier weet Van Setten haar verhaal wel te onderscheiden naar mijn mening.

Opvallend is dat Van Setten dialecten letterlijk gebruikt in haar boek. Wanneer Josefien in Drenthe is en met plaatselijke bewoners praat, lees je de tekst van deze bewoners dan ook in dialect. Daar ik zelf opgegroeid ben in Twente vond ik dat nog wel leuk om te lezen. Toch kan het ook vervelend zijn voor de lezer. Zo kwamen er ook Rotterdammers voor in het boek bij wie ditzelfde werd gedaan en hoewel het Rotterdamse dialect mij niet vreemd is, merk je dat je meer moeite moet doen om dit te lezen en begrijpen.

Helaas is het verhaal mij in het begin, met de terugblik in het verleden, toch teveel kwijtgeraakt. Ik moest mezelf er iedere keer toe aanzetten om het boek verder te lezen en zelfs de situaties met gasten konden mij niet terug het verhaal in trekken. Doordat het einde van dit boek niet standaard is weet Van Setten de boel nog een beetje redden, maar voor mij was het helaas niet genoeg.

Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.