Perfecte prooi - Helen Fields

Het eerste deel, Perfecte resten, was nogal gruwelijk. Zo gruwelijk dat ik even heb getwijfeld of ik wel verder zou gaan met het boek, maar tegelijk vond ik het verhaal ook zo goed dat ik wilde weten hoe het verder zou gaan. Hoewel Perfecte prooi wederom bizarre ideeën bevat en er zeker nog gruwelijke details voorbij komen, vond ik het minder heftig dan Perfecte resten. Waar ik Luc Callanach nog niet heel sympathiek vond in het eerste deel, vond ik hem dit keer een stuk beter te pruimen. Het ging alleen te vaak over zijn stuitje… En hoe het kan dat hij daar op verschillende momenten nauwelijks last meer van leek te hebben?

Ava viel me wel tegen dit keer. Een beetje slappe hap, naïef en niet de fijne, sterke vrouw uit het vorige deel. Waar ik de dynamiek tussen haar en Callanach eerder zo fijn vond, had ik haar dit keer niet gemist als ze niet in het verhaal was voorgekomen. Doordat andere personages wel heel goed uit de verf kwamen, heb ik dit niet erg gemist, maar toch hoop ik dat Fields de rol van Ava in een volgend deel weer sterker neerzet.

Fields weet verschillende personages zo in te zetten dat er wantrouwen groeit waardoor je als lezer op je hoede blijft en verrast wordt. Toch lukt het haar ook om het overzicht te behouden zodat het niet te ingewikkeld wordt. Er ontstaat een bepaalde sfeer waar je je als lezer volledig in betrokken voelt. In sommige opzichten een sfeer van samenzwering en in andere opzichten de sfeer van spanning, wie moeten ze hebben en zijn ze op tijd? Er zitten verscheidene personages tussen die ik hoop weer te zien in volgende delen.

Hoewel Perfecte prooi een dikke pil is, merk je hier weinig van wanneer je het verhaal leest. Fields weet de spanning goed in het verhaal te houden en wisselt genoeg af tussen personages en gebeurtenissen om het interessant te houden voor de lezer. Daarnaast heeft ze een hele prettige schrijfstijl waardoor het iedere keer weer als een feestje voelde om het boek op te kunnen pakken en verder te lezen.

Ik ben verliefd. Hoe gruwelijk het verhaal ook is, het staat als een huis. Perfecte prooi blijkt een nagenoeg perfecte thriller te zijn. Solide personages, een spannend verhaal, goede wendingen en een afgerond einde. Helen Fields, ga alsjeblieft nog lang door met deze serie en Uitgeverij Ambo Anthos, blijf ze alsjeblieft in Nederland uitbrengen, goed?