Stille schreeuw - Angela Marsons

Ik begin meteen met een bekentenis. Hoewel ik nieuwsgierig was naar het verhaal, dacht ik ook vrij snel ‘wéér een boekenserie met een vrouwelijke detective in de hoofdrol’. We kennen natuurlijk de boeken van Arlidge en Bryndza en recent las ik Stil maar van Carla Kovach waarin ook een vrouwelijke detective het hoofdpersonage is.

Hoewel ik wel denk dat het handig is om deze boeken niet te snel achter elkaar te lezen (dat zou wat verwarring met zich mee kunnen brengen) moet ik eerlijk zeggen dat ook Marsons ‘Kim Stone serie’ een hele goede indruk op mij heeft gemaakt.

Waar ik erg aan moest wennen was het karakter van Kim Stone. Ik vond haar erg bot en onaardig, ook op momenten waar het volgens mij niet nodig was. Dat irriteerde mij een beetje. Ook alle details rondom motoren hadden van mij een stuk minder gemogen, maar dat zal heel persoonlijk zijn.

Langzaamaan kom je als lezer meer te weten over Kim en dat is fijn omdat het haar wat menselijker maakt. Je komt ook pijnlijke stukjes te weten waardoor je ergens ook begrip krijgt voor haar keuzes. Het samenspel tussen Kim en Bryant is heel goed gedaan. Daardoor weet je toch al vanaf het begin dat Kim niet altijd zo bot is en dat ze echt wel gevoel heeft. De omgang met Lucy vond ik ook ontzettend mooi beschreven en deed me echt wat.

Het verhaal vond ik lang niet altijd even spannend en dat vond ik jammer. Ik kan ook niet precies uitleggen wat ik heb gemist. Er gebeurt genoeg. Sommige dingen vond ik zelfs wat naar beschreven maar ook dit is persoonlijk hoe goed je daar tegen kunt.

De omschrijvingen van Marsons wat betreft locaties waren voor mij niet altijd duidelijk genoeg om een goed beeld te krijgen, misschien heeft dat meegespeeld in het niet helemaal meegezogen worden. Lange tijd heb ik dus het gevoel gehad dat het een ‘oké’ boek was en niet heel bijzonder.

Tot het einde in zicht kwam! Daar kwamen plotwendingen voorbij die ik niet aan had zien komen en die ik geniaal vond. En hier gold ook, het verhaal is niet klaar tot je echt de laatste bladzijde hebt gelezen. Want denk je dat het einde is geweest en Marsons rustig aan het afronden is, dan gaat het verhaal ineens toch nog door. Geweldig!
Dat einde is dan ook de reden waardoor ik met zekerheid kan zeggen dat ik deel twee ook ga lezen.