Dit is alweer het derde deel in de Duincafé serie. Zomer in het Duincafé ging voornamelijk over Laura en haar kinderen en in Kerstmis in het Duincafé stond Becca centraal. Ditmaal draait het om Zoë en Martha, de dochter van haar beste vriendin Kate. Gelukkig komen alle andere bekenden ook weer voorbij en dat is en blijft de kracht van deze serie, de personages.
De lach en de traan, de worstelingen tussen verdriet en geluk en natuurlijk de liefde van al die mensen in Budbury. Ik hou ervan, het voelt als thuiskomen.
Ook in Thuis in het Duincafé weet Johnson weer dat warme, ‘comfy’ gevoel over te brengen. Iedereen lijkt welkom te zijn in Budbury en iedereen mag zichzelf zijn. Het is bijzonder hoe Johnson de gemeenschap neer weet te zetten, zo origineel, warm en overweldigend.
De dood van Kate, de moeder van Martha en de beste vriendin van Zoë, loopt als een rode draad door het verhaal. Dit doet de auteur op een hele mooie manier. Je groeit mee in het proces van Martha en Zoë die dit overlijden een plekje proberen te geven. Het is bij vlagen rauw en pijnlijk, maar juist doordat ze elkaar hebben en steun vinden in Budbury, ook erg mooi om te zien hoe zij hierin groeien. De herinneringen die met enige regelmaat worden opgehaald doen zeer en zijn mooi tegelijk.
Auteur: Debbie Johnson
Genre: roman
Aantal pagina's: 332
ISBN: 978 90 225 9053 9
Uitgever: Boekerij
Verschenen: juli 2020
Ik ben blij met de rol van Martha, een tiener met wie het verkeerd dreigt te gaan maar waarvan ook duidelijk wordt dat ze in wezen een hele lieve meid is. Het is niet bepaald makkelijk waar zij doorheen moet en dit laat ze goed merken in haar gedrag. Maar ook van Zoë heb ik genoten. Het was zo makkelijk geweest om de handdoek in de ring te gooien, maar dit heeft ze niet gedaan. Het ouderschap is lang niet altijd even makkelijk en in Thuis in het Duincafé is daar ruimte voor. Naast onvoorwaardelijke liefde komen er namelijk ook een hoop zorgen bij het ouderschap kijken. De wanhoop die Zoë bij vlagen voelt maakt het boek zoveel echter en daardoor beter.
Johnson weet feelgood en roman perfect te combineren. De lach en de traan, de worstelingen tussen verdriet en geluk en natuurlijk de liefde van al die mensen in Budbury. Ik hou ervan, het voelt als thuiskomen. Dat Johnson dit een keer weet neer te zetten is al knap, maar dat ze dit in meerdere boeken op zo’n hoog niveau weet vol te houden bewijst wel het talent dat deze auteur heeft.