Takkenhoofd Inge Besaris
De grote boze heks Hanna Kraan
De Cubaanse dochter Soraya Lane
Lotte en Fenna, op reis doo... Jannie van der Heijden
De wind kent mijn naam Isabel Allende
Cadeautje! Miriam Bos
Ik heb een paar vragen voor je Rebecca Makkai
Blauw brengt ongeluk Angelique van Dam
Geloof mij nooit Loes den Hollander
Het Verborgen Land 2, De te... Chris Colfer
Ik red me wel Leanne Pots
Daantje durft alles! Eline Hoogenboom
Nijntje tel & beweeg bewegend leren
De vrouw van de uitvinder Rebekka Eder
Heksenwinter Kaye Umansky
Ik hou het hele jaar van jou Sam McBratney
De verloren dromen van Valeria Aline van Wijnen
De Italiaanse dochter Soraya Lane
Bevroren planeet Leisa Stewart- Sharpe
Als de dood zucht Lex Paleaux
Het weeshuis Lizzie Page
Zonder angst Inge van Prooijen
Het Verborgen Land 1, De st... Chris Colfer
De verdwenen meisjes van Wi... Ellen Marie Wiseman
Ergens in de sneeuw Linde Faas

Vijf stappen van jou - Rachael Lippincott met Mikki Daughtry en Tobias Iaconis

Geschreven op dinsdag 24 maart 2020

Met een zucht heb ik dit boek dichtgeslagen. Het verhaal is pijnlijk maar ook hartverwarmend en op momenten grappig. Het is heftig zonder zwaarmoedig van te worden.

Het verhaal is meeslepend, pijnlijk, hartverwarmend, grappig en krachtig tegelijk. Een boek welke je leest met een lach en een traan.

Mijn allereerste indruk van dit boek is dat het mij doet denken aan het boek De weeffout in onze sterren van John Green. Dat vond ik een prachtig verhaal maar dat legt de lat voor Vijf stappen van jou wel erg hoog.

Beide verhalen zijn op hun eigen manier schrijnend. In dit geval, wat als je mensen die veel voor je betekenen niet mag aanraken? Dan pas word je je er van bewust hoe nodig een aanraking eigenlijk is en hoe pijnlijk het is wanneer dit niet kan.

De cover van dit boek is werkelijk prachtig en trekt de aandacht naar zich toe. Het past ook erg goed bij het verhaal, er is duidelijk veel aandacht geweest hiervoor.

Als je vaker recensies van mijn hand leest, dan weet je ook dat ik kritisch kan zijn op details. Op de achterflap staat dat Stella zes stappen afstand moet houden van alles en iedereen. Dat is niet zo. Ze moet zes stappen verwijderd blijven van andere patiënten met cystic fibrosis (CF, taaislijmziekte).

Het gehamer van Lippincott over de afstand begon een beetje vervelend te worden na een tijdje. Je bent je hier al bewust van door het indringende verhaal, dit hoeft niet steeds herhaald te worden. Aan de andere kant komt de PEG-katheter nadrukkelijk voor in het boek en hierover lees ik dan weer weinig. Wat meer uitleg over wat een PEG-katheter is had ik fijn gevonden omdat je anders niet weet waar het over gaat. Nu heb ik het zelf opgezocht.

Het verhaal heeft iets magisch maar staat tegelijk ook vol verdrietige momenten. Sommige mensen niet mogen aanraken is er daar al een van maar Stella komt bijvoorbeeld ook al van jongs af aan in dit ziekenhuis, het is haar tweede huis. Continu moet zij rekening houden met haar ziekte. Doet ze dit niet dan kan dit een eerdere dood betekenen. Minstens zo zwaar heeft zij het met haar ouders. Stella heeft het gevoel dat zij voor hen moet zorgen. Zij hebben zoveel verdriet en zouden hun dochter verliezen. Stella drukt haar eigen gevoelens opzij en neemt hierin de ouderrol op zich. Andersom heeft Will alleen met zijn moeder te maken en hij krijgt het gevoel verstikt te worden door haar. Zijn moeder wil er alles aan doen om zijn ziekte te bestrijden maar in dit geheel verliezen moeder en zoon elkaars gevoelens uit het oog. Beide hebben het gevoel dat de ander zichzelf voorop zet.

Titel: Vijf stappen van jou
Auteur: Rachael Lippincott met Mikki Daughtry en Tobias Iaconis
 
Genre: young adult
Aantal pagina's: 232
 
ISBN: 978 90 214 1788 2
Uitgever: Volt
 
Verschenen: mei 2019

Een hele goede bewustwording dus dat je moet communiceren met elkaar en zeker dat ouders op moeten passen dat hun kind(eren) niet de ouderrol overnemen. Dit is niet gepast en ook een te zware last voor een kind, in welke situatie ook.

Het verhaal is meeslepend, pijnlijk, hartverwarmend, grappig en krachtig tegelijk. Een boek welke je leest met een lach en een traan. En het einde, eigenlijk zou ik geen enkel goed passend einde kunnen bedenken… Maar dit komt door het verhaal en het onderwerp, niet door een schrijver.

Achterflap van het boek (tekst van de uitgever):

Stella Grant houdt ervan om controle te hebben. Om haar taaislijmziekte te beheersen en de mogelijkheid van longtransplantatie te behouden, moet Stella zes stappen afstand houden met alles en iedereen. Het enige waar Will Newman controle over wil hebben, is het verlaten van het ziekenhuis. Binnenkort wordt hij achttien en kan hij alle apparaten loskoppelen en de wereld zien.

Will is precies waar Stella van weg moet blijven. Als hij alleen al op haar ademt, zou ze haar plek op de transplantatielijst kwijt kunnen raken. Een van hen zou zelfs kunnen sterven. Afstand: zes stappen. Geen uitzonderingen. Maar plotseling voelt zes stappen niet aan als veiligheid. Het voelt als een straf.

Wat als ze een klein stukje van de ruimte konden stelen die hun kapotte longen van hen hebben gestolen? Zou vijf stappen uit elkaar echt zo gevaarlijk zijn als het ervoor zorgt dat hun hart stopt met breken?

 

Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.