Vijf stappen van jou - Rachael Lippincott met Mikki Daughtry en Tobias Iaconis

Met een zucht heb ik dit boek dichtgeslagen. Het verhaal is pijnlijk maar ook hartverwarmend en op momenten grappig. Het is heftig zonder zwaarmoedig van te worden.

Mijn allereerste indruk van dit boek is dat het mij doet denken aan het boek De weeffout in onze sterren van John Green. Dat vond ik een prachtig verhaal maar dat legt de lat voor Vijf stappen van jou wel erg hoog.

Beide verhalen zijn op hun eigen manier schrijnend. In dit geval, wat als je mensen die veel voor je betekenen niet mag aanraken? Dan pas word je je er van bewust hoe nodig een aanraking eigenlijk is en hoe pijnlijk het is wanneer dit niet kan.

De cover van dit boek is werkelijk prachtig en trekt de aandacht naar zich toe. Het past ook erg goed bij het verhaal, er is duidelijk veel aandacht geweest hiervoor.

Als je vaker recensies van mijn hand leest, dan weet je ook dat ik kritisch kan zijn op details. Op de achterflap staat dat Stella zes stappen afstand moet houden van alles en iedereen. Dat is niet zo. Ze moet zes stappen verwijderd blijven van andere patiënten met cystic fibrosis (CF, taaislijmziekte).

Het gehamer van Lippincott over de afstand begon een beetje vervelend te worden na een tijdje. Je bent je hier al bewust van door het indringende verhaal, dit hoeft niet steeds herhaald te worden. Aan de andere kant komt de PEG-katheter nadrukkelijk voor in het boek en hierover lees ik dan weer weinig. Wat meer uitleg over wat een PEG-katheter is had ik fijn gevonden omdat je anders niet weet waar het over gaat. Nu heb ik het zelf opgezocht.

Het verhaal heeft iets magisch maar staat tegelijk ook vol verdrietige momenten. Sommige mensen niet mogen aanraken is er daar al een van maar Stella komt bijvoorbeeld ook al van jongs af aan in dit ziekenhuis, het is haar tweede huis. Continu moet zij rekening houden met haar ziekte. Doet ze dit niet dan kan dit een eerdere dood betekenen. Minstens zo zwaar heeft zij het met haar ouders. Stella heeft het gevoel dat zij voor hen moet zorgen. Zij hebben zoveel verdriet en zouden hun dochter verliezen. Stella drukt haar eigen gevoelens opzij en neemt hierin de ouderrol op zich. Andersom heeft Will alleen met zijn moeder te maken en hij krijgt het gevoel verstikt te worden door haar. Zijn moeder wil er alles aan doen om zijn ziekte te bestrijden maar in dit geheel verliezen moeder en zoon elkaars gevoelens uit het oog. Beide hebben het gevoel dat de ander zichzelf voorop zet.

Een hele goede bewustwording dus dat je moet communiceren met elkaar en zeker dat ouders op moeten passen dat hun kind(eren) niet de ouderrol overnemen. Dit is niet gepast en ook een te zware last voor een kind, in welke situatie ook.

Het verhaal is meeslepend, pijnlijk, hartverwarmend, grappig en krachtig tegelijk. Een boek welke je leest met een lach en een traan. En het einde, eigenlijk zou ik geen enkel goed passend einde kunnen bedenken… Maar dit komt door het verhaal en het onderwerp, niet door een schrijver.

Deze recensie is eerder verschenen op het boekenblog van de Perfecte Buren.