Wat er te redden viel - Liese O'Halloran Schwarz

Wat er te redden viel is een boek dat zoveel meer omvat dan de achterflap mij deed vermoeden. De individuele verhalen van alle personages maken het boek tot een geheel. Verleden en heden worden in elkaar gevlochten totdat de lezer het complete plaatje voor zich heeft.

In het begin kostte het mij enige moeite om in het boek te komen. De auteur had een beginpunt nodig en ik wat tijd om in het verhaal opgenomen te worden. Je start met Laura in het heden, en het is geen start waarbij je direct gegrepen wordt. Ik vond haar ook niet per se een sterk of opvallend personage. Gelukkig blijkt zij inderdaad maar een onderdeel te zijn van het geheel. Hoe verder je in het verhaal komt, hoe meer je beseft dat alle personages samen de kracht zijn van dit boek. Ieder met zijn eigen bijdrage en de bevestiging dat niemand onfeilbaar is maar desondanks een manier vindt om zich aan te passen en te (over)leven. Of dit ook voor Philip geldt zal je zelf moeten ontdekken.

Door het mysterieuze aspect wat betreft Philip had ik trouwens wat meer spanning verwacht dan ik kreeg. Het boek draait meer om de verschillende verhaallijnen van de personages en wat zij hebben meegemaakt in hun leven. Ondanks al die verschillende gezichtspunten is het verhaal goed te volgen en vult ieder persoon het verhaal goed aan vanuit zijn eigen positie. Ik werd positief verrast dat naast Laura ook de andere gezinsleden en bediende Noi veelvuldig aan bod kwamen. Dit maakt het verhaal zoveel breder en waardevoller dan wanneer je enkel vanuit Laura had gelezen.

Liese O’Halloran Schwarz bewijst met haar schrijfstijl dat zij over bijzondere talenten beschikt. Niet alleen door de vloeiende overgangen tussen het heden en het verleden, maar ook door de filmische beschrijvingen en het bewaren van het overzicht terwijl er zoveel personages een grote rol spelen.

Heel af en toe had je als lezer wat dieper in willen gaan op een situatie of wil je wat meer weten over een personages, maar ik denk dat een goede keuze is geweest om deze uitstapjes te beperken. Het boek telt nu al 528 pagina’s en is goed leesbaar. Als de auteur verder was afgeweken en zich meer op de individuen had gericht dan is de kans groot dat het geheel onoverzichtelijk was geworden.

Wat er te redden viel is geen boek om even snel tussendoor te lezen. Het is een verhaal om de tijd voor te nemen, je in mee te laten voeren en op je in te laten werken.